استیو مارتین سی سال پیش یه فیلم بازی کرده به نام «والدگری» یا «پدر و مادری». نکته جالب فیلم اینه که همه جور بچه‌ای توش میشه پیدا کرد اما یه دختربچه هست که ویژگی‌هاش خیلی خاص و جذابه اما کودک نیست.
یه دختربچه‌ی حدوداً پنج ساله که یه نابغه است، محاسبات پیچیده ریاضی رو انجام میده، حافظه بسیار قوی‌ای داره، اصلاً نمی‌خنده، کارهای بقیه بچه‌ها به نظرش خیلی چیپ و مسخره میاد، تو جمع بقیه بچه‌ها نمیره و مدام دوست داره با بزرگ‌ترها کارهای بزرگ‌تر از سنش رو انجام بده. اکثر کارهاش هم بقیه رو متعجب می‌کنه که این چه چیزایی بلده و چقدر خاصه!
امروز اینجور بچه‌ها به شدت دوست‌داشتنی! شدن، اصلا خانواده‌ها با هم رقابت می‌کنن که بچه‌هاشون خاص باشن و چشم بقیه با دیدنشون در بیاد و مدام در حال این پرسش هستن که اگه بچه‌ام اینو یاد نگیره از بقیه عقب می‌افته و ...
چقدر افراد بودن که از من پرسیدن اگه بچه‌مون امسال نره مدرسه، عقب نمی‌افته؟! چون گفتن متولد مثلا پنج مهر هست و باید سال دیگه بره مدرسه، منم تقریبا به همه‌شون گفتم نه!!
بچه‌ها باید هفت سال خوب بازی کنن تا بازی‌دون‌ِشون پُر بشه. اصلا این عامل رشد بچه توی سال‌های بعد هست، نه چیز دیگه. هیچ عجله نکنید، به حرف بقیه هم گوش نکنید که هی میگن بچه رو عقب ننداز!
اما روز جهانی کودک
روز هشتم اکتبر یا همون شونزدهمِ مهرِ خودمون، از طرف سازمان ملل روز جهانی کودک نام‌گذاری شده. اعلامیه حقوق کودک و کنوانسیون حقوق کودکان هم در یه همچین روزی تصویب و تأسیس شدن و در این سال‌ها هم کمک خیلی زیادی به جریان کودکی کردن.
اما یه چیزی کمتر بهش پرداخته شده و اون هم کودکی کردنه. حالا این کودکی کردن یعنی چی؟!
ساده‌ی ساده‌اش اینه که بچه‌ها:
خوب بخورند
خوب بخوابند
خوب بازی کنند
همین و فقط همین!
اینقدر به جزئیات بچه‌ها کار نداشته باشیم، اینقدر روی بچه‌ها ریز نشیم که الان مثلاً این می‌تونه از جوب چهل و سه سانتی هم بپره یا نه، اینقدر تو بازیِ رقابت نیفتیم و به بچه‌ها فشار نیاریم، اینقدر برای کاسبی دیگران نگران نشیم و گوش به حرف‌های کودک خلاق و کودک باهوش، کودک دو زبانه و ... ندیم، اینقدر بچه‌ها رو در معرض نمایش دیگران قرار ندیم و
و در یک کلام اینقدر جلوی کودکی کردن بچه‌هامون رو نگیریم.