بقلم دکتر مجید انوشیروانی

*  من روزها در اتاقم‌ لامپ روشن‌ نمی‌کنم‌ چون از پنجره نور کافی دارم؛
 

*  من‌ بندرت سیستم سرمایش اتاقم در دانشکده را روشن‌ می‌کنم، بجای آن‌ پنجره را باز می‌کنم تا باد جنوبی بوزد؛

*  من در راهروهای دانشکده لامپهای روشن را خاموش می‌کنم؛

*  من در خانه به فرزندانم گوشزد می‌کنم که آب و انرژی را درست مصرف کنند؛

*  من با کیسه پارچه‌ای و زنبیل حصیری به نانوایی و میوه‌فروشی می‌روم؛ 

*  و هروقت به طبیعت بروم، جوری برمی‌گردم‌ که گویی آنجا نبوده‌ام؛

 

*  و سالهاست که کاشت چمن و شیوه آبیاری فضای سبز، تعجب و خشمم را می‌شوراند؛

*  و نمی‌فهمم کاشت هندوانه در این اقلیم با چه منطقی جور درمی‌آید؛

*  و با تعجب و ناخشنودی به همسایه‌ای که در پارکینگ ماشین می‌شوید نگاه می‌کنم؛
 

*  و اول سخنرانیم در همایش رسمی، به اتلاف لیوان و بسته‌های پلاستیکی اعتراض می‌کنم...

چه می‌توانیم‌ بکنیم؟ شما هم بگویید و به گوش دیگران برسانید...