در آیه‌ی ۳۲ سوره احزاب خطاب به همسران پیامبر صلّی‌الله علیه و آله می‌فرماید: فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَّعْرُوفًا؛ سخن و حرف‌تان را نازک نکنید. خدا نمی‌گوید حرف نزنید! می‌گوید حرف می‌زنید، با ناز و ادا و کرشمه حرف نزنید!
چرا؟
برای این‌که فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ. منظور از طمع این نیست که می‌خواهد برود با طرف کار خلافی انجام بدهد. بلکه یعنی که دلش در یک نقطه‌ای گیر می‌افتد، یک امیدی پیدا می‌کند، یک هوای دیگری هم در دلش ایجاد می‌شود.
همین که کارمند می‌رود در محیط کاری خودش شروع می‌کند به «محادثه النساء» (گفتگو با زن نامحرم) و این‌قدر تأکید شده که این کارها مکروه است، یعنی مدام با خانم‌ها حرف می‌زند و دم‌خور خانم‌هاست. این آدم در این هشت ساعت کاری که دارد و «محادثه النساء» که دارد، مگر می‌شود یک لبخند نزند و شوخی نکند! یک روز می‌شود نخندید، یک ماه می‌شود، آیا یک سال هم می‌شود؟
این آدم تمام زمان با طراوتش پیش کسی دیگر است و طمع در نقطه دیگر دارد؛ یعنی برای تخلیه عاطفی، برای او یک جای دیگری هست! وقتی می‌خواهد برود خانه، خسته از کار هست و یک چیز دیگر، خستگی فکر است؛ به خاطر این‌که ذهنش گیر کرده در فضاهای دیگر! چون با آن خانم در سر کار که دعوا نمی‌کند، آنجا فضای گل و بلبل است! ولی وقتی می‌آید خانه، با خانم خودش دعوا می‌کند؛ چون دعوا و دلخوری در زندگی یک مقداری طبیعی است.
این است که می‌گویند زن با غیرمحارم قول خاضع نکند و این به این معنا نیست که تغییر صدا بدهد! بحث این است که وقتی صحبت می‌کند یک شوخی هم نمی‌کند. جوک هم نمی‌گوید. حرف را می‌شنود، کارش را انجام می‌دهد و می‌رود. آن وقت این، تضمین خانواده می‌شود.
حجت الاسلام قاسمیان؛گزیده جلسه۱۴ _تفسیر سوره نساء