بسم الله الرّحمن الرّحيم

روزه و تقویت فطرت!

ساختار وجودی انسان دو بخش است: فطرت و غریزه. معضل همیشگی بشر و بیش از همیشه امروز، زندگی غریزی است. غلبه خواهش‌های نفسانی (همان جمله معروف: دلم می‌خواهد) بر نیازهای فطری

عوارض این غلبه:

۱_ روحی و اخلاقی: عصبی شدن، تنبلی، بی‌حوصلگی، ضعف اراده، راحت طلبی

۲_ جسمی: پرخوری و پناه بردن به غذا و خواب در مواجهه با مشکلات عصبی

جلوه های این غلبه: افراد چاقی که تحمل گرسنگی و تشنگی را ندارند با گرسنگی عصبی می‌شوند و به اصطلاح اشتهای عصبی دارند، جوانانی که تا وقتی حالشان خوب است که غرایزشان تامین و خواسته‌هایشان برآورده شود. والدین‌شان نیز از دست آن‌ها به ستوه آمده‌اند (در حالی که این فرزندان محصول تربیت غلط خودشان هستند.)

روزه تمرینی برای «نه» گفتن به خواهش‌های نفسانی و تقویت فطرت له شده در برابر غریزه است (لعلّکم تتقون). این نه گفتن باید در برابر درخواست‌های جسمانی غلط (پرخوری، پرنوشی، پرخوابی و ...) نیز خود را نشان دهد. در حالی که متاسّفانه در عمل برای خیلی از ما اتفاقات دیگری می‌افتد و در بعد جسمانی، بیشتر می‌خوریم، بیشتر می‌نوشیم و بیشتر می‌خوابیم و بیمارتر می‌شویم.

يكی از فلسفه های روزه داری، همدردی با بينوايان و ياد کردن از گرسنگی و تشنگی روز قيامت می‌باشد. بنابراين، باید تا حدی تشنگی و گرسنگی را تحمّل کنیم نه این که تلاش کنیم تا اصلا گرسنه يا تشنه نشويم.

اگر خودشناسی حاصل شود و ساختار وجودی دوگانه خود را بپذیریم سختی‌های روزه داری آسان می‌شود و توصیه‌های پزشکی آن را هم می‌پذیریم و از آن استقبال می‌کنیم در غیر این صورت حاکمیت و غلبه بعد غریزی اجازه بهره‌برداری از ضیافت الهی را به ما نمی‌دهد.

اگر کسی از گرسنگی و تشنگی واهمه دارد و دوست دارد این ایام زودتر بگذرد و در افطار و سحر زیاده روی می‌کند، این‌ها نشانه قدرت گرفتن غریزه در برابر فطرت است و علامت خوبی نیست!