علت مهم از دست رفتن آرامش، گذشته نگری و آینده نگری است.

 

 

سالها در گوش ما از اهمیت آینده نگری خوانده اند و با پر رنگ آن در ذهن ما حالمان گرفته اند.

 

نگاه به وقایع گذشته برای عبرت گرفتن و نگاه به آینده برای برنامه ریزی لازم است اما نباید به درازا بکشد.

 

برخی در گذشته یا آینده یا هر دو زندگی می کنند لذا هیچ وقت حال ندارند.
 

 

ادیبان و حکمای ما به اهمیت در حال زیستن به خوبی واقف بودند:
 

 

دی کز تو گذشت، هیچ از او یاد مکن
 

فــردا که نیامدست فریاد مکن
 

بـــر رفته و نا آمده بنیاد مکن
 

حالی دریاب و عمر بر باد مکن

 

 

تمرکز بیش از حد بر وقایع گذشته موجب افسوس و حسرت از ناکامی ها می شود که نتیجه آن افسردگی است.

 

 

در نقطه مقابل نگاه افراطی به آینده منجر به استرس می شود. اولی مدام به این فکر می کند که چرا چنین شد؟ و دومی مدام اضطراب دارد که نکند آنچه دوست دارم نشود؟

 

 

بنابراین اگر افسرده اید، دارید در گذشته و اگر مضطرب هستید در آینده زندگی می کنید. تنها زندگی در حال موجب آرامش می شود.

 

و نتیجه نهایی هر دو یکی است: از دست دادن آرامش، افزایش سودا و بیماری جسم و جان...