زمان و مکان را یک عنصر زنده میدانند و با آن روابط دارند.

برایشان فرق می‌کند الآن رجب است یا جمادی الاول، رمضان است یا محرم ...

یا برایشان فرق می‌کند الآن کجای ماه است ؟ جمعه است که باید دعای سمات بخوانند ؛ یا یک روز دیگر ...

مکان هم برایشان همین طور است.
 

مثلا مادر من، شمال و جنوب و شرق و غرب اش، با رو به قبله و پشت به قبله و رو به امام رضا و پشت به امام رضامعلوم می‌شود.

فرق مسجد و خانه و حرم و صحن را می‌فهمد. زمان ومکان برایش زنده است. آن قدر زنده که می تواند خدا را بهحق این وقت ساعت یا به حق این ماه عزیز ، یا این جای عزیز قسم بدهد.

حسرت می‌خورم بهشان که دنیایشان این قدر معنی‌دار است. مرده و یک رنگ و جامد نیست ...

زندگی کردن توی دنیایی که پر از نشانه‌ و راز است ، لابد خیلی کیف دارد.
 

دست کم کم اش اینکه هیجان‌انگیزتر از نفس‌کشیدن در یک دنیای صامت بیجان و بی‌رنگ است که مثل یک چهارچوب بیرون تو ایستاده و ربطی به تو ندارد.

خوش به حال مذهبی ها ...