«خود» یعنی تهی از جسم و همه انفعالات روحی. بعد از رفتن جسم و ته نشین شدن همین انفعالات آنچه می ماند «خود» است. خداوند با همین «خود» کار دارد.
 

جسم که معلوم ولی انفعالات روحی توضیح لازم دارد. انسانها در محیطهای تربیتی مختلفی زندگی می کنند. معلومات مختلفی را کسب نموده اند. دارای مزاجهای مختلف و ترشح هرمونهای متفاوتی هستند و تحت تأثیر آنها زودتر از اطرافیانشان شاید شرمگین شوند و یا تحریک جنسی گردند و یا شتاب زده عمل کنند و یا ترس و احتیاط داشته باشند و یا درون گرا و یا برون گرا باشند. خب همه اینها انفعالات است. نقش اراده در اینها ضعیف است. پس نمی شود از این انفعالات «خود» فرد را شناخت. نه «خود» خوب را و نه «خود» بد را.
 

«خود» همانی است که اراده در آن نقش صددرصدی دارد. و آن وقتی است که بر خلاف همه جهت پیرامونی حرکتی بکند. هرچه باد مخالف بیشتر بوزد، قدرت موتور کشتی بیشتر خودش را نشان می دهد. 

تقوا یعنی کشیدن ترمز و حرکت نکردن در مسیر فشار و عوامل محرک و تأیرگذار. 

لذا فرموده اند سخت ترین کارها با فضیلت ترین کارها است.