بسم الله الرّحمن الرّحیم
و صلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین
نوجوانانه ها؛ نکته به نکته 7
1
در مورد موفقيتها و شکستهاي فرزندتان منطقي عمل کنيد.
برخورد منطقي با شکستها و موفقيتها باعث مي شود انگيزه براي کارهاي بعدي در فرزند شما از بين نرود.
بزرگ کردن موفقيت و زياد منفي جلوه دادن شکست هيچ کدام صحيح نيست. اگر فرزندتان در يک مسابقه ورزشي مدال مي آورد، آن را زياده از حد بزرگ و با اهميت جلوه ندهيد، زيرا اگر دوباره نتوانست مدال بياورد شديدا احساس بي ارزشي مي کند.
اگر هم شکست خورد آن را زياد مهم تلقي نکنيد تا بتواند باز تلاش خود را از سر گيرد. در اين مورد، شکست و موفقيت در تحصيل حائز اهميت ويژه اي است.
2
مادران مستبد و پدران خشنی که میل دارند نوجوان بی چون و چرا دستورات آنها را اطاعت کنند،
همچنین آنهایی که اعتقاد دارند تا زمانی که فرزندانشان به حد کافیِ کافی بزرگ نشده اند حق تصمیم گیری ندارند؛
متاسفانه آخر و عاقبت بدی برای نوجوان خود تدارک می بینند،
نوجوانی با اعتماد به نفس پايين كه قدرت تصميم گيری ندارد!!
3
پدر و مادری که محبت می کند و احترام می گذارد، اعتماد فرزندان را جلب می کند.با حرف زدن نمی توان اعتماد را جلب کرد.
وقتی شما اعتماد را جلب کردید، می توانید دلیل محدودیت و حساسیت را به فرزندتان بگویید و به آنها آگاهی و آموزش دهید. اگر شما این کار را بکنید، برای فرزندتان یک مصونیت ویژه ای ایجاد کرده اید.
4
اصولا فرزندان در نوجوانی، علائمی شبیه به افسردگی را تجربه می‌کنند که این ویژه دوران بلوغ است. و این علامت، افسردگی محسوب نمی‌شود.
5
همه ما شاهد نوجوانان و جواناني بوده و هستيم كه :
مرتبا از والدين شان ، درخواست هاي غير منطقي دارند،
مسئوليت قبول نمي كنند ،
انتظار دارند همه خواسته هاي شان برآورده شود ،
قهر مي كنند و انتظار دارند همه مطابق خواسته هاي آن ها عمل كنند .
" اين ها ، در دوران كودكي ، مراقبت و حمايت_بيش_از_حد از والدين شان دريافت كرده اند ."
مراقب افراط ها و تفريط ها باشيم ....
6
تولید خشم را در نوجوانان متوقف كنید!
یكی از بزرگ‌ترین مشكلات بین والدین و فرزندان در نوجوانی ، پرخاشگری و خشم فرزندان است كه شاید باور نكنید اما جلوگیری از آن راه‌حل ساده‌ای دارد؛
راه‌حل این است كه دستگاه «تولید خشم »را از برق بیرون بكشید! شاید بگویید این دیگرچه حرفی است.
خب اجازه بدهید كمی توضیح بدهیم:
مقایسه مداوم فرزندان آن هم از كودكی با بچه‌های فامیل، دوستان و حتی همبازی‌های مهدكودكشان باعث می‌شود كه آنها در نوجوانی با توجه به سرخوردگی ناشی از مقایسه و رقابت دائم ، بیش از حد معمول حساس و خشمگین باشند.
خوب است بدانید بچه‌ها وقتی نمی‌توانند فاصله خودشان را با كسانی كه پدر و مادر با آنها مورد مقایسه قرار می‌دهند پركنند، احساس شكست و طردشدگی خواهند كرد؛احساس تلخی كه مقدمه صدمات روانی زیادی است؛
بنابراین به جای مقایسه فرزندانتان با بقیه ، به استعدادهای آنها و علایق‌شان توجه كرده و احترام بگذارید. با این كار اعتماد به نفس فرزندانتان رشد كرده و تقویت آنها در مسیری كه دوست دارند، باعث شكوفایی‌شان می‌شود؛ در نتیجه با توجه به توانایی‌ها و مهارت‌هایشان، احساس برتری و سرآمد بودن كرده و در نوجوانی استرس كمتری را تجربه می‌كنند. همه این مسائل باعث می‌شود كه فرزند شما دیگر پرخاشگر نباشد.
7
"طفلکی قیافه‌ای هم نداره،
چقدر چشمش ریزه،
آخه این به کی رفته،
وای چقدر لاغره،
مامان باباش بد نیستن پس چرا قیافه این این‌جوریه،
چقدر هم قد کوتاه و ریزه است،
هر چی خواهرش خوشگله این نه و..."
جملاتی از این قبیل به مرور اعتماد به نفس بچه ها رو گرفته و باعث می‌شود تا او به فردی غیر اجتماعی و ترسو تبدیل شود.
در پاره‌ای از موارد نیز این بچه ها با خشمی عجیب در درون خود بزرگ می‌شوند و به شیوه‌ای افراطی سعی در اثبات خود خواهند داشت.
معمولا اینگونه بچه‌ها در بزرگسالی به افرادی خشن و یک بعدی در کار یا زندگی تبدیل می‌شوند و نسبت به جنس مخالف خود نیز جبهه می‌گیرند.
بچه ها را به خاطر خودشان دوست داشته باشید و بدانید که ارزش‌گذاری‌های بهتری نیز نسبت به این موارد وجود دارد؛ ارزش‌هایی که او می‌تواند با پشتکار و تلاشی بیشتر به آنها دست یابد؛ ارزش‌هایی اکتسابی نه ذاتی و شما نیز می‌توانید با کمی دقت روی کلمات، آینده بچه ها را در مسیر درست حرکت دهید.