بسم الله الرّحمن الرّحيم
و صلّى اللّه على محمّد و آله الطّاهرين و لعنة الله على اعدائهم اجمعين
چهارده سالگی و تربیت برای وزارت!!
حتماً دیدید که میگن فرزند ما از چهارده سالگی نقش وزیر رو باید در خانواده ایفا کنه. یعنی باید در کارها از فکر و نظرش استفاده کنیم. مشارکت در مدیریت هم یعنی اینکه مسائل رو باهاش در میان بگذاریم تا به راه‌حل‌ها فکر کنه.
اما وزیر چه خصوصیاتی داره؟ یه نکته‌ی خیلی خاص و ظریف توی نامه ۵۳ نهج‌البلاغه (نسخه صبحی صالح) وجود داره که چون عید_غدیر هست گفتم با هم بخونیمش؛
امیرالمونین تو عهدنامه مالک اشتر، از دو عنصر برای مدیریت یاد می‌کنند و می‌فرمایند:(بدترین وزیر تو که نباید او را دوست تلقی کنی، کسی است که قبلاً وزیر اَشرار بوده و با آن‌ها در گناهان‌شان شریک بوده است؛ اما وزیر تو، در صورتی بهترین جایگزین است که بینش و کارآیی آن‌ها را داشته باشد، ولی بدون سنگینی بار گناه آن‌ها.)[واقعاً عجیب و خواندنی است ...]
امیرالمومنین می‌فرمایند وزیری انتخاب کن که اولاً نظر و کارآیی وزیرانِ سلاطين كفر رو داشته باشه و ثانیاً گناهان و آلودگی اون‌ها رو نداشته باشه. منظور از اینکه نظر، بینش و کارآیی اون‌ها رو داشته باشه اینه که تواناییِ چاره‌جویی و یافتن راه‌حلِ مشکل‌ها و قدرت کار کشیدن از مجموعه‌یِ تحت امرش رو داشته باشه.
توی یه جمله؛ وزیر بودن فرزند یعنی تمرین حل مشکل. باید کارهایی به عهده‌ی اون گذاشته بشه تا نظر دادن و کارآیی اون شکوفا بشه؛ مشکلی در برابرش قرار بگیره تا برای کشف راه‌حل مسئله فکرش به کار بیافته.[به تعبیر بنده بچه_زرنگ بار بیاد]
حالا یه مثال برای درس و مدرسه بزنیم؛
دانش‌آموز اگه تدریس نکنه، موقعیت تجربه‌ی تربیت کردن شاگرد براش پیش نمیاد. تدریس، دقیقاً هم برای شکوفایی رأی و نظرش مفیده و هم برای رشد کارآیی توی اون زمینه‌چینی می‌کنه.
اینکه دانش‌آموز فقط درس بخونه، مثل اینه که تو استخری با عمق یک متر شنا کنه. درسته که براش خطری نداره، اما شنا کردن تو یه متری، هنری هم نداره!!
وقتی دانش‌آموز به عنوان سخنران و مدرس وارد اجتماع بشه، درسته که امکان غرق شدن و از راه به در شدن وجود داره، اما مهم اینه که در عمق زیاد شنا کنه و اگه سالم بمونه، اون موقع یه هنرمند به وجود میاد. باید پله‌پله عمق محل شنا رو زیاد کنیم ...
پی‌نوشت: متن برگرفته از کتاب تربیت دینی، آیت‌الله حائری شیرازی است.