بسم الله الرّحمن الرّحيم
و صلّى اللّه على محمّد و آله الطّاهرين و لعنة الله على اعدائهم اجمعين
سهم ما در این آَشوب‌ها چقدر است؟
چند روز است که حال و هوای قلب و جان ما مادران و پدران طوفانی شده است. با نگاه به قد و بالای نوجوانان و جوانان خود، هر لحظه در این فکر فرو می‌رویم که سهم ما در این آشوب و ناامنی چقدر است؟
چرا و چگونه آن زمان که فهمیدیم «فضای مجازی بیگانه» یله و رها است؛ دلبندان خود را ساعت‌ها در فضای مجازی بیگانه رها کردیم، شاید به این «بهانه» که نمی‌توانیم او را قانع کنیم تا از جذابیت‌های فریبنده این فضا دل بکند؟ و یا به بهانه حضور در کلاس درس و مدرسه و یا...
آیا اگر فرزندمان تقاضای مصرف مشروبات الکلی و یا مواد مخدر داشته باشد نیز، به همین آسانی در اختیارش قرار می‌دهیم؟ آیا به راحتی او را در قمارخانه‌ها، رها می‌ساختیم؟ به راستی چه فرقی بین این «قتلگاه مجازی ولنگار»، با آن فضاهای سراسر مستی و شهوت؟ مگر نه این است که «خوراک روح» به اندازه غذای جسم، بلکه هزاران بار بیشتر در تعیین سعادت وشقاوت انسان مؤثر است؟!
پس چرا سالهاست پاره‌های جگرمان را در معرض این «سلاح‌های شیمیایی» قرار دادیم؛ که اگر ما هم مقصر نبودیم، امروز شاهد حضور چشمگیر نوجوانان و جوانانِ فریب خوردهٔ دهه هشتادی و دهه نودی در این فتنهٔ از پیش برنامه ریزی شده نبودیم؟!
منصفانه می‌گویم، بیایید کنار این همه «مطالبه‌گری» برای حفظ امنیت و کنترل اوضاع آشوب زده از مسئولین نظام و مأموران امنیت کشور، تلنگری به خود بزنیم و سهم خود را در شکل‌گیری و هدایت این آشوب بیابیم و برای نجات از آن قدمی برداریم؛
با «حذف و خروج از پلتفرم های بیگانه» و «پیوستن به فضای کنترل شده داخلی»، سهم خود را در برگرداندن امنیت روح و روان وجان فرزندانمان بپردازیم. یقین کنیم شاید این بار فرصت آخر باشد تا...
✍آمنه عسکری منفرد