بسم الله الرّحمن الرّحيم

پدران، عامل هویت‌بخش نسل آینده

امام سجاد علیه‌السلام در رساله حقوق پیرامون حق پدر بر فرزند می‌فرمایند: «اَمَّا حَقُّ اَبِیکَ فَاَنْ تَعْلَمَ اَنَّهُ اَصْلُکَ» و اما حق پدرت این است که بدانی او ریشه و اصل توست. تأمل در این حق بزرگ، ما را به نقش ویژه‌ی پدر در ارتباط با فرزند می‌رساند.

نقشی که مهم‌ترین عنصر هویت‌بخش به نسل آینده است. هویت به انسان کرامت می‌دهد و انسان با کرامت به دلیل جایگاهی که از بدو تولد پیدا می‌کند، جایگاه انسانی خود را مورد تحقیر قرار نمی‌دهد. هویت موضوعی است که غرب عمیقا از فقدان آن رنج می‌برد و با روابط آزاد و بی‌قید، با نسلی که دچار مسأله‌ی بی‌هویتی و تولد نامشروع است، روبه‌روست.

می‌توان گفت، شاخص‌ترین فیلم سال‌های اخیر که به خوبی این موضوع را تصویر کرده است فیلم «جوکر» است. شخصیت آرتور به عنوان نقش اصلی این فیلم، بی‌هویت است. او پدر ندارد و این بی‌هویتی، او را به ناامیدی رسانده است. آرتور در تمام فیلم به دنبال پدر و فهم گذشته خود رفت و زمانی که آن را نیافت، به اوج ناامیدی رسید و به جنایاتش دامن زد. شرایط زندگی و بی‌هویتی جوکر موجب تحقیرش شد و کسی او را تکریم نمی‌کرد و همین تحقیرشدگی، به مشکلات او دامن زد.

در سکانس‌های پایانی فیلم نیز پسر تنهای توماس وین را می‌بینیم که پدر و مادرش را باهم از دست داد و او هم بی‌پدر شد. این پسر نماد نسل آینده تباه‌شده‌ای است که هیچ‌چیزی برای ادامه حیات و زندگی ندارد.

بدون پدر بودن یعنی بدون ولی بودن؛ جوکر ولی ندارد و جامعه او نیز دچار ولایت باطل شده است و ولایت باطل به فساد در زمین می‌انجامد. همان اتفاقی که به واسطه لیبرالیسم و مولود نامشروعش فمینیسم، در اروپا و آمریکا افتاده است. ولایت باطلی که پدیده‌ی مادران مجرد که پدر فرزند آن‌ها معلوم نیست و فرزندان بی‌پدر را روی دست تمدن غرب گذاشته است.

اگر می‌خواهیم در مقابل فساد ‌فی‌الارضی که این روند باطل ایجاد کرده است بایستیم، راهی نداریم جز اصلاح و اصلاح محقق نمی‌شود مگر با احیای نقش ویژه پدر به عنوان اصل و ریشه نسل آینده و ولایتی که در سطح فردی تا تمدنی، می‌تواند حیات طیبه را محقق کند.