بسم الله الرّحمن الرّحيم

«مدل های جهانی سامانه های بارشی» هم دست او است!

جهت اطلاع و تأمل یادمان باشد که «مدل های جهانی سامانه های بارشی» هم دست او است...

هشتاد سال قبل، زمانی که یکی دو سالی از اشغال ایران توسط نیروهای متفقین در جنگ‌‌ جهانی دوم می گذشت... کنترل شهر قم در اختیار نیروهای متفقین بود. قحطی و‌ خشکسالی در کنار آشوب و بی نظمی در کشور وجود داشت.

مردم قم تصمیم به خواندن نماز باران گرفتند. از بین‌ مراجع، از آنجا که آیة الله سید محمد تقی خوانساری، درخواست مردم‌ را صراحتا رد نکرد، مردم فکر کردند که ایشان موافق است.

اطلاعیه هایی در سطح شهر نصب شد که آقای خوانساری در روز جمعه نماز باران خواهد خواند. عده ای احتمالا از سر دلسوزی به ایشان هشدار می دادند که اگر باران نبارد، خیلی بد خواهد شد. ایشان می گفت: حالا که این خبر در سطح شهر پخش شده، خواندن این نماز بر من تکلیف است و هر چه صلاح باشد همان خواهد شد.

بوق های رسانه ای خبیث آن زمان از جمله بهائیت هم به شدت مشغول مقابله با این موضوع شده بود. بعد از سه روز، روزه گرفتن، آیة الله خوانساری در روز جمعه با آرامش و پا برهنه به صحرای اطراف قم(مصلای شهر) می رود. جمعیت زیادی (گفته‌ می شود حدود دو سوم جمعیت شهر) با ایشان همراهی می کنند.

هواشناسان غربی که در پادگان خاکفرج (محل استقرار نیروهای متفقین) بودند گفته بودند بارشی نخواهد بود. نماز خوانده شد، ولی در آن روز بارانی نیامد... روز دوم نماز باران فقط با حضور طلبه ها برگزار شد. باز هم بلافاصله باران نمی آید. می شود حدس زد که خناسان، در آن یکی دو‌ روز، چه موج سواری هایی کرده اند... ولی به لطف خدا در شب، بارش باران مفصلی شروع می شود و باعث تعجب همه از جمله نیروهای خارجی می شود.

آیة الله شبیری زنجانی که‌ خودش هم در آن نماز حضور داشته، می گوید: «وقتی باران آمد، برای طلبه ها خیلی مایة آبرو شد. نه تنها آقای سید محمدتقی خوانساری بلکه تا مدتی طلبه ها یک آبروی عمومی داشتند، به خصوص که در آن اوایل طلبه ها تحت فشار بودند.»

پ.ن۱: مشکل آن است که مدل های جهانی سامانه های بارشی را می بینیم (که در جای خود درست است)، اما مشیت خدا و‌ وعده های او را نمی بینیم... مشکل آن است که عبارت «إن شاء الله» از پیش‌بینی های هواشناسی ما حذف شده است...

پ.ن۲: وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ واوست که باران را پس از اینکه [مردم از آمدنش] نومید شدند، نازل می کند و رحمتش را می گستراند، و او سرپرست و یار [واقعی] و ستوده است.