بسم الله الرّحمن الرّحيم

قناعت کجای تربیت امروزین ماست؟

قصه کودکانه‌ای است به اسم پادشاه و ابرباف نوشته مایکل کچیول

قصه اینچنین شروع می‌شود؛

----------------

یکی بود یکی نبود. پسرکی بود که می‌توانست از ابرها پارچه ببافد. او نوک تپه‌ای یک چرخ نخ‌ریسی و یک ماشین پارچه‌بافی داشت.

ابرها که می‌گذشتند پسر چرخ نخ‌ریسی را به کار می‌انداخت. چرخ قرقر می‌چرخید و او از ابرها نخ می‌ریسید.

صبح دم با طلوع خورشید نخ به رنگ طلا در می‌آمد. بعد از ظهرها به رنگ سفید و وقت غروب به رنگ سرخ.

درست همان‌طور که مادرش به او یاد داده بود.

بعد، ماشین پارچه‌بافی را کار می‌انداخت، ماشین تلق و تلوق صدا میداد و او از نخ پارچه می‌بافت. موقع کار آوازی را که مادرش یادش داده بود می‌خواند:

«به قدر کفایت بباف ای پسر

و هرگز نبافش از حد به در.»

پسرک عاقل بود. به اندازه‌ی ....

----------------

فرموده‌اند:

«القناعَةُ مالٌ لا یَنفَدُ؛ قناعت، ثروتی است پایان‌ناپذیر.»

نهج‌البلاغه، حکمت ۵۷