بسم الله الرّحمن الرّحيم

خودکشی تدریجی!

ما باید این مسئله را باورمان بیاید، دین‌مان می‌گوید، قرآن‌مان می‌گوید، خدای ما می‌گوید که انسان مهم است. و بنابراین باید قدر خودش را بشناسد و نباید خودش را حرام بکند. باید احترام زبانش را، قلمش را، عملش را، کتابش را، امضایش را و قولش را بداند.

آیا عاقلی که این همه به او اهمیت و ارزش داده شود، هیچ‌وقت خودش را حرام می‌کند؟ همین‌قدر که خودکشی کردن احمقانه است، خودکشی کردن تدریجی هم احمقانه است. خودکشی کردن تدریجی چیست؟ این که آدم یک روزِ خودش را حرام کند. آخر مگر عمر چیست؟ عمر عبارت است از ۴۰ سال، ۵۰ سال، ۶۰ سال زندگی. هر سالی هم که ۳۶۵ روز بیشتر نیست!

پس هر روزی که من بی‌خودی صرف می‌کنم، در حقیقت یک‌ده‌هزارم انتحار و خودکشی است! نیروی من مگر چیست؟ اگر آن نیرو را در راه باطل صرف کنم، در حقیقت دارم خودم را حرام می‌کنم ...

📚 از کتاب «این‌طور نیست بابا؟» گفتارهای پدرانه‌ی امام موسی صدر با فرزندانش؛ صفحات ۱۱۵ و ۱۱۶