سلام ببخشید من 40 روزه زایمان طبیعی کردم و یبوست هم ندارم. اما دکتر زنان بهم گفتن دایمیتیکن بخورم که یه موقع بواسیر نگیرم. ایا نیاز هست یه این دارو؟
شرافت

پیرو صحبت های قبلی بنده توجه شمارو جلب میکنم به این خبر اگرچه هنوز سواد سیاسی و فرهنگی ندارم ولی میخواستم بگم که امثال من و شما به خوبی میدونیم هدف از تشویق و ترویج چنین طرح هایی از جانب دشمن چیست! و من الله توفیق ... طرح «سلامت خانواده» به نام ایران ثبت جهانی شد 🔹سازمان جهانی بهداشت، «برنامه سلامت خانواده» را ابتکار جمهوری اسلامی ایران دانست و گفت: بر اساس اعلام مسئول منطقه‌ اروپای سازمان بهداشت جهانی، این برنامه به نام ایران ثبت جهانی شد
محمدجواد

سلام بزرگوار .طاعات و عبادات شما قبول درگاه حق. چه مدت لازمه عنبر نسارا را دود بدهیم و آیا مدت زمان مشخصی براش هست مثلا ده دقیقه هر روز کفایت میکنه ؟یا مدت زمان بیشتری باید باشه در مورد گل سرش را هم بفرمایید تا چند دقیقه باید استفاده بشه که نتیجه بده .و یه سوال دیگه اینکه آیا میشه از راه طبیعی و کم خطر در ایام ماه مبارک پریود رو تعویق انداخت تا بتونیم روزه های ماه مبارک رو بگیریم؟
مشکات

سلان. دخترم ۷ ماهشه. داره دندون در میاره. اسهال شده. پاش خیلی سوخته. انواع پماد هارو زدم ولی انگار بدتر میشه. لطفا برای اسهال و سوختگی پاش راهنمایی بفرمایین. ممنونم
مهشید

درود وقت بخیر خداقوت، لطفا تقویم حجامت ۱۴۰۳ با کیفیت برای چاپ بفرستید، سپاس فراوان
محمد افشارچگین

سلام آقای دکتر، در مورد این سرماخوردگی جدید که ظاهرا تمومی نداره و تا می‌خواد بهبود پیدا کنه از اول شروع می‌شه، نظری دارید؟ صنعتی و سنتی هر کاری می‌کنیم بهبودی نیست. دستورات اون مقاله‌های سرماخوردگیتون رو هم حفظم.
محمد

سلام وقتتون بخیر.ایا تا به حال بیماری با داشتن سنگ صفرا ۱.۵ به بالا داشته آید که سنگش دفع شده باشد یا خورد شده باشد ؟با دستورات طب سمتی
مجتبی

سلام مجدد دکتر با توجه به پاسخ سوال قبلی که فرمودید بهتر است بعد از ماه مبارک رمضان حجامت انجام شود ، میخواستم بدونم خانمها در روزهای انتهایی عادت ماهیانه که خونریزی در حد لکه بینی است و روزه هم نیستند می توانند حجامت ماه آذار خود را انجام دهند؟ این سوال را برای خودم می پرسم چون به شخصه در این چندین سالی که حجامت انجام داده ام بجز بار اول اصلا دچار ضعف یا مشکل دیگری نشدم و حتی فصد هم که انجام داده ام دچار ضعف نشدم و به لحاظ بنیه خدا رو شکر خوبم حال به نظرتان در روزهای انتهایی عادت ماهیانه که خونریزی حتی از لکه بینی هم کمتر است و روزه هم نیستم می توانم حجامت انجام دهم ؟
فاطمه

سلام درمان پلیپ بینی پسرم بدون جراحی با چه گیاهی یا دمنوشی.. بنده خدا چند ساله درگیره و نمیتونه راحت بخابه.و برخی اوقات خونریزی از بینی هم داره.. دکتر گفته عمل ولی عمل دوست نداره... خودم هم از عمل کردن بدم میاد...
معصومه

سلام دکتر وقتتون بخیر با توجه به اینکه امسال کل ماه آذار در ماه رمضان قرار دارد و امام رضا ع سفارش به حجامت در این ماه کرده اند برای حجامت پیشگیری این ماه می‌شود شب اقدام به حجامت کرد ؟ یا باید بعد از ماه رمضان انجام داد ؟
فاطمه
اشارات و تنبیهات
آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟ (مقاله انتخابی)
تعداد: 3 میانگین: 5
[تعداد بازدید : 6134]

[نسخه چاپی]

 

 

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم 

و صلّي الله علي محمّد و آله الطّاهرين  و لعنة الله علي اعدائهم اجمعين 

 

 

 

 

آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟

 

 

 

بیماری می‌تواند خویشتن‌ساز باشد، اما همچنین می‌تواند روح ما را جریحه‌دار کند.

 

 

 

تخمین زمان مطالعه : ۱۷ دقيقه

 

 

 

یان جیمز کید
ترجمۀ: علی برزگر
مرجع: aeon
هنگامی که تندرست هستیم، بدنِ ما دستوراتمان را به‌آسانی اجرا می‌کند، اما در هنگام بیماریْ بدن در برابر خواسته‌های ما مقاومت می‌کند. سوزان سانتاگ می‌گوید هرکس که زاده می‌شود شهروندی است دوتابعیتی در دو مملکت تندرستی و بیماری و هریک از ما دیر یا زود مجبوریم خود را به‌عنوان شهروندان آن سرزمینِ دیگر معرفی کنیم. باوجوداین‌ آیا می‌توانیم، ضمن پذیرش قدرت ویرانگر بیماری، از این ایده دفاع کنیم که بیماری می‌تواند امری مثبت باشد؟
 

 

 

ایان — هاوی کارل، استاد فلسفه در دانشگاه بریستول، شامگاهی در راه بازگشت به خانه از همایشی خسته‌کننده، با رانندۀ تاکسی‌اش شروع به گفت‌وگو می‌کند. راننده با کنجکاوی دربارۀ سیلندر اکسیژنی می‌پرسد که خانم کارل به همراه دارد. درحالی‌که لوله‌های سیلندر اکسیژن در سکون هوای شبانه فیس‌فیس می‌کنند، کارل توضیح می‌دهد که از بیماری مزمن ریه رنج می‌برد. هنگامی که به جلوی خانۀ او می‌رسند راننده، مسلمانی باایمان، قول می‌دهد که برای او دعا کند. راننده با مهربانی می‌گوید: «دلم برای شما می‌سوزد.»

 

 

از دلسوزی شدید تا هراس آشکار و بی‌تفاوتی محض، چنین احساساتی، که افراد سالم با مشاهدۀ یک بیماری ابراز می‌کنند، شاید همچون واکنش‌هایی طبیعی در برابر وحشتناکیِ آن به نظر برسد. افراد معمولاً ناخوشی را تجربه‌ای مطلقاً منفی در نظر می‌گیرند. تندرستی به ایده‌های عاملیّت، توانایی، آزادی و امکان پیوند داده می‌شود، یعنی موارد متداول در فهرست لوازم شکوفایی انسان. بیماری، در سوی مقابل، با ناچاری، آسیب‌پذیری، فقدان و محدودیت همراه است، یعنی ابعاد تاریک‌تری از آنچه سوزان سانتاگ «طرفِ شبِ زندگی» نامیده است.


 

اما آیا بیماری با چیزی ارزشمند همراه است؟ کارل در کتاب بیماری؛ فریاد تن۱ (۲۰۰۸) می‌نویسد که بیماری ریویِ وی با «بسیاری آثار بد، اما همچنین، به‌طرزی شگفت‌آور، با برخی آثار خوب» همراه بوده است. فلاسفه تمایل دارند درک آدمی از حقیقت، خوبی و زیبایی را به‌عنوان تعیین‌کننده‌ترین و والاترین ویژگی‌های ما ستایش کنند. اما شاید درست‌تر آن باشد که بگوییم ویژگی وجود ما وابستگی و رنج است. شکی نیست که ما می‌اندیشیم، سخن می‌گوییم، می‌آفرینیم و دوست می‌داریم، اما ما همچنین پیر می‌شویم، بیمار می‌شویم و سرانجام می‌میریم. به‌همان اندازه که طول عمر آدمیان بیشتر می‌شود، چشمداشتِ سالیان درازی از ناتوانی نیز بیشتر می‌شود.


 

سانتاگ در بیماری به‌مثابۀ استعاره۲ (۱۹۷۸) می‌نویسد: «هرکس که زاده می‌شود شهروندی دوتابعیتی در دو مملکت تندرستی و بیماری است. اگرچه همگی ترجیح می‌دهیم تنها از گذرنامۀ سلامتی استفاده کنیم، هریک از ما دیر یا زود مجبوریم، حداقل برای مدتی، خود را به‌عنوان شهروندان آن سرزمینِ دیگر معرفی کنیم.» اگر فلسفه دربارۀ جست‌وجوی خیر و خوبی در جریان زندگی یک انسان است، بی‌تردید وظیفه دارد که بررسی کند چه چیز ارزشمندی در مواجهۀ تقریباً جها‌ن‌شمول با بیماری وجود دارد.


 

کتاب‌فروشی‌ها هم، اکنون پر از خاطره‌نامه‌ها، روزنوشت‌ها، روایت‌ها و نامه‌هایی است که برای بیماران، دربارۀ بیماران یا به‌قلمِ خود آن‌ها نوشته شده است. همان‌طور که تامس لاکرِ مورخ اخیراً اظهار داشته است، به نظر می‌رسد ما به‌راستی در «عصر طلایی بیماری‌نگاری» زندگی می‌کنیم. اشتیاق به فراگیری درسِ زندگی از نویسندگانِ در حال احتضار، بی‌تردید یکی از علل جذابیت این آثار است. اما لاکر یادآور می‌شود که طرح پرسش‌های ژرف بدان معنا نیست که تواناییِ پاسخ به آن‌ها را داریم یا حتی به آن معنا نیست که می‌توانیم خوب بنویسیم. این امر دربارۀ اندیشیدن نیز صدق می‌کند. بنابراین، شوق ما نباید برای بیماری‌نگاری یا حتی خود بیماری باشد، بلکه باید برای آن جنبه‌هایی از این تجربه باشد که می‌توانند به رشد اخلاقی ما کمک کنند.

 

 

آیا من به چیزی، که ذاتاً ناخوشایند است، با خوش‌بینی و خیال‌پردازی نگاه نمی‌کنم؟ شاید بگویید بی‌تردید این سخنانِ خوش‌بینانه می‌تواند بیماران و مراقبان آن‌ها را دلداری دهد اما، درنهایت، بیماریْ چیزی را که برای زندگیِ خوب نیاز داریم از ما می‌گیرد. اپیکور اندرز می‌داد که مؤلفه‌های اصلی در زندگی شادکامانه عبارت‌اند از دوستی، آزادی و خیالِ آسوده، اما این‌ها، اغلب، نخستین چیزهایی هستند که در طول بیماری مزمن از دست می‌روند. دوستان قدیمیْ دیگر به ما زنگ نمی‌زنند، آزادی تن و روان از بین می‌رود و رنج و یأسْ آرامش را برای همیشه از ما دور می‌کنند. باربارا اِهرنرایش در کتاب خود بخند یا بمیر۳ (۲۰۰۹) تلقین فرهنگیِ تفکر مثبت را به باد انتقاد می‌گیرد. او در این کتاب، «خوش‌بینی تقریباً جهان‌شمول» نسبت به سرطان سینه در کشورهای توسعه‌یافته را به‌شدت محکوم می‌کند. او می‌گوید همه‌جا با سخن‌سرایی پیروزمندانه دربارۀ بیماری روبه‌رو هستیم که سفری توصیف می‌شود که پایان آن چیزی جز نوسازیِ زندگی، شغل، روابط و شخصیت فرد نیست. برای افرادی که شاهد رشد فردیِ چندانی نیستند یا بهبود نمی‌یابند، جایی در این روایت وجود ندارد.

 

 

باوجوداین، آیا می‌توان ضمن پذیرش قدرت ویرانگر بیماری از این ایده دفاع کرد که بیماری می‌تواند امری مثبت باشد؟ آری، فکر می‌کنم ما می‌توانیم بین خوش‌بینی و نومیدی تعادل برقرار کنیم. من می‌خواهم نشان دهم که بیماری می‌تواند برای برخی افراد عامل خویشتن‌سازی باشد، یعنی عاملی برای پرورش و به‌کارگیریِ فضایل گوناگون. اگر چنین باشد، بیماری درواقع فرایندی است که زندگی را دگرگون می‌سازد و به‌راستی با قدری خیر و خوبی همراه است.

 

 

 

بیماری از تاریخ فلسفه غایب نیست. بودا پس از رویارویی با سه مرد، یکی بیمار، یکی سال‌خورده و دیگری جان‌سپرده، به این حقیقت والا دست یافت که «وجود رنج است». دوره‌های طولانیِ سلامتی شکننده، می‌تواند ما را از چیزی رهایی بخشد که سن آگوستین «سستی تن» می‌نامد، ضعفی همراه با شهوات و آرزوها. یا، آن‌چنان‌که فریدریش نیچه ادعا می‌کند، دوره‌های طولانیِ سلامت شکننده می‌تواند ما را به پذیرش حقایقِ خشنِ جهان وادار نماید و «به زایشِ اندیشه‌های ما از دلِ رنج منجر شود». اما مشکلِ این دیدگاه‌ها آن است که بر تصورات خاصی از ماهیت آدمی استوار هستند، برای مثال، به‌عنوان موجوداتی «مقید» در جهانی از ناپایداری یا به‌عنوان مخلوقاتی «هبوط‌کرده» که در آرزوی وحدت با خدا هستند. شاید برخی از بیماران این تصورات را بپذیرند، اما همگی آن‌ها این کار را نمی‌کنند؛ همگی نمی‌توانند یا اجباری نیست که چنین کنند.

 

 

حتی در غیابِ نظام‌های الهیاتی یا فلسفی پیچیده، گواهی‌های شخصی دربارۀ بیماری، اغلب، آن را امری با آثار اخلاقی مثبت و سازنده توصیف می‌کنند. در این اظهارات، از آموختنِ درس‌هایی مهم دربارۀ زندگی صحبت می‌شود، «حقایقی ژرف» و ضروری برای زندگیِ خوب که صرفاً رویارویی‌های پرتنش با میراییِ مشهود خویشتن می‌تواند آشکار سازد. بسیاری از بیماران می‌گویند که بامحبت‌تر، مهربان‌تر و قدرشناس‌تر شده‌اند و خودخواهی آن‌ها کمتر شده است. چنین تصور می‌شود که ناخوشی به‌نوعی فرد را قادر ساخته است تا این ویژگی‌ها را به دست آورَد یا شکوفا سازد.

 

 

بدن در کانون این ارتباطِ بین بیماری و فضیلت جای دارد. کارلْ بین دو مفهوم تمایز قائل می‌شود: «بدنِ زیستی»۴ (موجود زنده آن‌چنان‌که در علوم زیست‌پزشکی توصیف و با آن برخورد می‌شود) و «بدن زیسته»۵ (هستومندی که ما به‌عنوان خویشتن تجربه می‌کنیم و با آن رابطه‌ای ناپایدار و بغرنج داریم). حتی اگر علم پزشکی به مادۀ بدن بنگرد، هیچ‌کس بدن خود را به‌مثابۀ توده‌ای از گوشت، استخوان‌ها و مایعات درک نمی‌کند. درعوض، بدنِ هرکسی زیسته می‌شود. بدن مؤلفه‌ای فرعی از هویت شخصی ما نیست، بلکه کانون عاملیت، کنشگری و دغدغه‌های ماست.

 

هنگامی که تندرست هستید، بدنِ زیستیْ دستورات شما را به‌آسانی اجرا می‌کند و در برابر اراده و خواست شما چندان مانعی نمی‌گذارد. اما، در هنگام بیماری، بدن به خود فشار می‌آورد و مقاومت می‌کند. آرزوها نمی‌توانند جامۀ عمل بپوشند و گویی جهانْ پژمرده‌، وهم‌آلود و سرکوبگر می‌شود. هنگامی که ناخوش هستید، به‌نحوی بنیادی درمی‌یابید که چگونه تجربۀ شما به خویشتنِ تن‌یافتۀ شما وابسته است. به‌گفتۀ کارل، توصیفی پزشکی از نقایصِ عملکردِ بدن زیستیْ توصیفِ کاملی از معنا و مفهوم بیماری نیست. هیچ‌کس تنها واقعیت فیزیکیِ کاهش ظرفیتِ را تجربه نمی‌کند. آن‌ها احساس درماندگی می‌کنند، چراکه نمی‌توانند به‌سرعت از پله‌ها بالا بروند، یا احساس اضطراب می‌کنند، چراکه گویی همه‌چیزْ خود را پس می‌کشد و در خود فرومی‌ریزد. وقتی ناتوانیِ ریه‌های دردناک فرد رخ نشان می‌دهد، رؤیاها و بلندپروازی‌ها ناپدید می‌شوند. بیماری صرفاً تجربۀ درد و ناراحتی نیست، بلکه همچنین تجربۀ آسیب‌پذیری شدید در جهانی خصمانه است که از وفق‌دادنِ خود با کوشش‌های شما سر بازمی‌زند.

 

 

بنابراین، بیماریْ شکافی است که بین بدن زیستی و بدن زیستهْ کشیده شده‌ است. امراضْ نقص‌های عملکرد در بدن زیستی‌اند، درحالی‌که بیماریْ تجربۀ درونیِ آن نقایصِ عملکرد است، یعنی آگاهی دلسردکننده از میرایی و آسیب‌پذیری خویشتن. اما به‌باور کارل پذیرش این پیوند می‌تواند فرصتی برای رشد اخلاقی باشد. هنگامی که امراض «انطباق بی‌نقص» دو بدن را بر هم می‌زنند، فرد به مجموعه‌ای از حقایق دربارۀ «بودن در جهان» پی می‌برد. این فهم مستلزم مجموعه‌ای از احساسات و واکنش‌های متفاوت است، حتی اگر درمان پزشکی با موفقیت همراه باشد. شیمی‌درمانی شاید بتواند غده‌های بیماران سرطانی را از بین ببرد، اما نمی‌تواند احساس بیگانگیِ آن‌ها از بدنی را از بین ببرد که اکنون احساس می‌کنند به آن‌ها «خیانت کرده‌ است». جراحی می‌تواند اندامی را [به وضعیت پیشین خود] بازگرداند، اما فقدان آن احساسی را جبران نمی‌کند که جهان را عرصۀ امکان‌ها می‌دید. در اینجاست که تجربۀ بیماری می‌تواند، به‌روشنی، خیرهایی اخلاقی به دست دهد.

 

سازگاری و خلاقیت دو خصلتی هستند که بیماریِ خودِ کارل به ارمغان آورده است. او از شیب‌های تند پرهیز می‌کند و از پله‌ها زیاد بالا و پایین نمی‌رود. او برای گرداندن سگ خود مسیرهای جدیدی پیدا می‌کند و تمام ملاقات‌های هفته را در یک روز و در یک طرف پردیس دانشگاه برنامه‌ریزی می‌کند. به‌گفتۀ کارل، این کارها بخشی جدایی‌ناپذیر و درونی از تجربۀ وی از وضعیت خود است. سازگاریْ واکنشی مستقیم به تغییرات در توانایی‌های بدنی وی است، درحالی‌که خلاقیت در چارچوب جهان اجتماعی و عملیِ وی رخ می‌دهد، جهانی که با بیماری ریویِ او محدود شده است. شاید این ضرب‌آهنگِ روزانهْ فاقد برخی از جذابیت‌های متافیزیکی‌ای باشد که بودا، آگوستین و نیچه توصیف کرده‌اند. اما زندگی هرکسی دربرگیرندۀ هزاران رویداد کوچک است و هریک از این کارهای کوچک، خودش فرصتی کوچک برای به‌کاربستن فضیلت است.


 

دو گروهْ منتقد این ادعا هستند که بیماری می‌تواند عامل خویشتن‌سازی باشد. جینا ام.شاو، نویسنده‌ای که از سرطان سینه بهبودی یافته، معتقد است که صحبت از قدرت رستگاری‌بخشِ بیماری، انگیزه‌هایی خطا پدید می‌آورد تا بیماری را ایجاد، تشدید یا طولانی کنیم. شاو صحبت از سرطان به‌مثابۀ «موهبت» را به ریشخند می‌گیرد، زیرا [معتقد است] این شیوۀ سخنْ واقعیت‌های هولناکِ جسمی و عاطفیِ زندگی با سرطان را پنهان می‌سازد. موهبت چیزی به شما می‌بخشد، درحالی‌که سرطان، از دیدگاه او، «دزدی است که همواره از شما می‌رباید». ازآنجاکه هرچه فرد بیشتر و بدتر با بیماری درگیر باشد، بیماری بیشتروبیشتر از وی می‌ستاند، هرچیزی که جلوه‌ای مثبت (از فضایل، حقایق یا هرچیز دیگر) به این تجربه می‌بخشد باید طرد شود.

 


البته، این درست است که برخی افراد فعالانه در پی جست‌وجوی بیماری هستند. بنا بر گفته‌ها، دیوجانس، یکی از فیلسوفان کلبی‌مذهب در یونان باستان، در تابستان در میان شن‌های داغ غلت می‌خورد و در زمستان پابرهنه در میان برف راه می‌رفت، چراکه اصرار داشت فضایلی نظیر خودبسندگی و انضباط تنها با تحمل سختی‌ها به دست می‌آید. (بنا بر گفته‌ها، خوردن اختاپوس خام، عفونت مرگ‌بار با گاز سگ یا نگه‌داشتن اختیاریِ نفَس علت مرگ او بوده است). به‌گفتۀ نیچه، که کلبی‌مذهبان را می‌ستود، شاید رنج شدید نتواند ما را انسان‌های بهتری کند، اما بی‌تردید ژرفای وجودی ما را بیشتر می‌کند و رهایی‌بخشِ نهاییِ روح است، زیرا انرژی‌های حقیقی ما را آشکار می‌کند، انرژی‌هایی که راحتیِ بهروزیْ راه ظهور آن‌ها را بسته است.

 

اما فیلسوفان اندکی به چنین تصورات ریاضت‌کِشانه‌ای از ماهیت شکوفایی اخلاقیْ پایبندی جدی دارند. نیچه و کلبی‌مذهبان فضایلی را می‌ستودند که مردانه و نظامی بودند، همانند شجاعت و خویشتن‌داری، درحالی‌که امروز بیماران به ‌همان اندازه از آموختن شکیبایی و همدلی سخن می‌گویند. به‌طورِ کلی، این واقعیت که بیماری می‌تواند عامل خویشتن‌سازی باشد به‌خودی‌خود بدان معنا نیست که فرد باید در پی بیماری باشد یا آن را تشدید کند. اگرچه فضیلتْ اهمیت دارد، تندرستی نیز مهم است و فرد خردمند حتماً نباید اوّلی را به‌قیمت ازدست‌دادن دومی به دست آورد.


 

گروه دیگری از منتقدین اظهار می‌کنند که بیماریْ همه را از نظر اخلاقی بهبود نمی‌بخشد. بیماری می‌تواند خویشتن‌ساز باشد، اما همچنین می‌تواند روح ما را جریحه‌دار کند. بیماری می‌تواند از مهربانی و شکیبایی افراد بکاهد و آن‌ها را خودخواه‌تر کند. بیماری می‌تواند، به‌جای فضایل، بدی‌ها را پدید آورد و تمام فضایل پیشین ما را از بین ببرد. کاتلین کانوی، روان‌درمانگر، در کتاب خاطرات خود زندگی معمولی۶ (۱۹۹۷) شرح می‌دهد که چگونه، با پیشرفت علامت‌های سرطان سینه‌اش، نگرانی و دلسوزی او برای دیگران کاهش می‌یافت، به‌خصوص بدان دلیل که مبارزه با بیماریْ انرژی زیادی از فرد می‌گیرد. در این شرایط حتی شاید برخی بدی‌ها ضروری باشند. کارل درمی‌یابد که آموختنِ گستاخ‌بودن، راهبردی بنیادی برای بی‌اعتنایی به نگاه‌های خیرۀ بی‌ملاحظه و پرسش‌های ناخواندۀ غریبه‌هاست. اگر چنین باشد، شاید سخن از آثار کرامت‌بخشِ بیماری صرفاً کل این تجربه را [برای بیمار] دشوارتر سازد.

 

بنابراین، آیا من با صحبت دربارۀ قدرت بیماری در دگرگون‌سازیِ اخلاقی صرفاً باری تازه بر دوش بیماران می‌گذارم؟ چنین پروژه‌هایی در بهترین دوران زندگی به‌اندازۀ کافی دشوارند، چه برسد به زمانی که، طبق توصیف درخشانِ سیمون ویل از رنج و بیماری، فرد همانند «کرمی نیمه‌له‌شده» در حال دست‌و‌پازدن است. کریستینا میدل‌بروک در کتاب دیدن خرچنگ۷ (۱۹۹۶) می‌نویسد که چشمداشتِ خوش‌بینی از او، وی را خشمگین و چهره‌اش را «به‌زشتیِ چهرۀ مدوسا۸» دگرگون کرده است. این کتابْ خاطرات وی از مردن بر اثر سرطان سینۀ پیشرفته است که پیش از مرگ او در سال ۲۰۰۹ منتشر شد.


 

البته، این درست است که ایدئولوژیِ «مثبت‌اندیشی»، که اِهرنرایش و دیگران آن را محکوم می‌کنند، پیچیدگی و گونا‌گونیِ وضع بیماری را نادیده می‌گیرد. گاهی، پایان بیماریْ بازگشت سلامتی است، اما گاهی مرگی دردناک [در پیش است]. گاهی فردْ خود را با شجاعت با بیماری سازگار می‌سازد، اما گاهی تزلزل نشان می‌دهد و تمام امید خویش را وا می‌نهد. به نظر می‌رسد رهیافت من چنین القا می‌کند که آن‌هایی که بیماری‌شان به رشد شخصیت آن‌ها کمک نکرده است به‌نوعی شکست خورده‌اند. شاید آن‌ها سلامتی خود را از نو به دست آورند اما مجموعه‌ای از فضایل تسلی‌بخش را از دست داده‌اند.

 

بااین‌همه، به‌باور من می‌توانیم به دو شرط به قدرت بیماری در اعتلای فضیلت پایبند باشیم. شرط نخستْ آن است که دریابیم همیشه خویشتن‌سازی ممکن نیست. به‌روشنی، آشکارساختن فضیلت در سختی‌های زندگیْ فرایندی پیچیده است و به عوامل بسیاری بستگی دارد: ماهیت بیماری، خلق‌وخوی فرد و انواع پشتیبانی اجتماعی و عملیِ در دسترس. عامل آخر از اهمیتی ویژه برخوردار است. همان‌طور که قدما می‌دانستند، پرورش فضیلتِ فردی فعالیتی جمعی است، زیرا ما از طریق برخورد با دیگران دربارۀ شخصیت خود می‌آموزیم و آن را بهبود می‌بخشیم. (فضایل موردنظر کارل، یعنی سازگاری و خلاقیت، را در نظر بگیرید: شکوفاییِ هر دو از طریق همکاریْ آسان‌تر است).


 

بنابراین، اینکه بیماری تا چه میزان می‌تواند فضایی برای رشد شخصی فراهم کند و تا چه میزان می‌تواند ویرانگر و بیگانه‌ساز باشد، تاحدی به زمینۀ گسترده‌ترِ سیاسی و اجتماعی بستگی دارد. شاید گواهی‌های بسیاری از بیماران، اغلب سوزناک، اغلب خشمناک، نشان می‌دهد که فرهنگ اجتماعی و اخلاقیِ جوامع غربی چندان برای خودسازی مناسب نیست. اقدامات اخیر در انگلستان به‌طور محتمل به بیماران در یافتن معنا در تجربۀ خود کمکی نخواهد کرد، برای مثال، کاهش کمک مالی به گروه‌های پشتیبان سلامت روان، خبیث جلوه‌دادنِ «متوسلین به گواهی پزشکی»۹ و «طُفیلی‌های مقرری‌بگیر»۱۰، و سخت‌گیری شدید در اعطای مستمریِ ازکارافتادگی.

 

راه انسانیِ دیگر برای حفظ ارزش بیماری آن است که اصرار نورزیم که بیمار در پی خویشتن‌سازی باشد. شاید برخی در واکنش به بیماری‌های سخت ترجیح می‌دهند آن را نوعی چالش ببینند، مبارزه‌ای برای پیروزی و فرصتی برای رشد. اما برخی دیگر، از چنین نگرشی نفرت دارند. آن‌ها بیماری را امری می‌بینند که باید با آن دست‌وپنجه نرم کرد یا آن را به دوش کشید، سفری ناخواسته که باید به پایان رساند، نه مسابقه‌ای برای پیروزی. اینکه بخواهیم تمام بیماران در پی یافتن امکان‌های نهفته در بیماری برای خودسازی باشند شکست وحشتناک در همدلی با آنان است.


 

درواقع، از دیدگاه کارل، همدلیْ فضیلتی است که بیشترِ افراد از آن بی‌بهره‌اند، به‌خصوص افرادی که از تندرستیِ خود غافل‌اند و موهبت همکاریِ بدنِ خود را قدر نمی‌دانند. پرورش همدلی با تجربۀ بیماری به معنای آن است که بیاموزیم «از درون» دربارۀ آن بیندیشیم، از درون بدن زیستۀ کسی که ناخوش است، نه اینکه با بیماری صرفاً به‌عنوان مسئله‌ای پزشکی یا زیست‌شناختی برخورد کنیم. این یعنی بکوشیم تا چشم‌انداز فردی را ببینیم که نه‌تنها با بیماری بلکه با عدم‌فهم دیگران از مطالبات بی‌امانِ آن نیز مبارزه می‌کند، مطالبات بدنی، روانی، عاطفی و اجتماعی.

 

 

در بیشتر مباحثات دربارۀ فلسفۀ زندگی خوب، تندرستی را پیش‌شرط می‌انگارند. اما، اگر بیماری یکی از اجزای سازندۀ وضعیت انسان است، باید با نگاهی بازتر به این مسئله بنگریم که چگونه افرادِ وابسته، بیمار و آسیب‌پذیر می‌توانند در میان مصیبت و گرفتاری به شکوفایی دست یابند. جدی‌انگاشتنِ ظرفیت بیماری برای خویشتن‌سازی گامی در جهت درست است.

 

 

 

* نسخهٔ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.


 


 

پی‌نوشت‌‌ها:

 


* این مطلب در تاریخ ۸ نوامبر ۲۰۱۶ با عنوان Being ill, living well در وب‌سایت ایان منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟ ترجمه و منتشر کرده است.
* ایان جیمز.کید (Ian J Kidd) استادیار فلسفه در دانشگاه ناتینگهام. او به معرفت‌شناسی فضیلت، معرفت‌شناسی اجتماعی، فلسفۀ علم، و تجربۀ بیماری و ارزش آن علاقه‌مند است.
[۱] Illness: The Cry of the Flesh
[۲] Illness as Metaphor
[۳] Smile or Die
[۴] biological body
[۵] lived body
[۶] Ordinary Life
[۷] Seeing the Crab
[۸] مدوسا زنی هیولایی در اساطیر یونان باستان با چهره‌ای بسیار زشت بوده که اگر به کسی خیره می‌شد، آن کس جان می‌سپرد. [مترجم]
[۹] sick-noters: کارمندانی که برای غیبت از کار به گواهی پزشکی متوسل می‌شوند. [مترجم]
[۱۰] benefit scroungers: کسانی که به‌دلایل خاصِ پزشکی و غیره کار نمی‌کنند و مقرری می‌گیرند. [مترجم]

منبع :

Image result for ‫ترجمان علوم انسانی‬‎



نظرات
  سلام دکتر خداقوت صبح که از خواب بیدار می‌شوم بسیار کوفته ،بی انرژی،وخسته هستم و حتی حرف زدن برایم سخت است .تا ظهر این حالت کم می شود واز بین می رود تا دوباره فردا صبح ،همین حال تکرار می شود.
ارسال کننده نظر : خانم ۳۶ ساله      تاریخ ارسال نظر : ۱۵ شهريور ۱۴۰۱
  

سلام. 7 عصر شام بخورید و ده شب با وضو بخوابید. برای یافتن علت دقیق مشکل حضورا به همکاران مراجعه کنید.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۱۶ شهريور ۱۴۰۱



  سلام .آیا وسواس عملی وفکری که در روانشناسی به عنوان اختلال نام برده میشه و براش دارو تجویز میشه با طب سنتی قابل درمان هست؟ اصلا آیا در طب سنتی هم به چشم بیماری بهش نگاه میشه؟ و این افراد آیا می توانند ازدواج کنند؟ چون من خواندم که در روابط جنسی دچار مشکل می شوند.
ارسال کننده نظر : حسین      تاریخ ارسال نظر : ۲۲ دي ۱۴۰۰
  

سلام. این بیماری طیفی از موارد خفیف تا شدید را شامل می شود و در طب سنتی تعریف و درمان مای متناسب دارد.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۲۲ دي ۱۴۰۰



  سلام استاد پسر ده ساله ایی دارم مدتیست میگوید معده اش درد میکند و به محض رفتن به توالت میگوید بهتر میشوم وبعد یک ربع دوباره ان حالت برمیگردد و به محضخوردن هر چیز به توالت میرود و اسهال هم هست لطفا راهنمایی کنید ممنون از اینکه همیشه صبورانه پاسخ میدهید
ارسال کننده نظر : کیان      تاریخ ارسال نظر : ۲۵ آذر ۱۳۹۹
  

سلام. روزی سه استکان از مخلوط عرق بابونه و شیرین بیان میل کنند. غذاهای سردی و نفاخ و سنگین و مصنوعی نخورند.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۲۷ آذر ۱۳۹۹



  سلام استاد و طبیب گرامی.. چند تا سوال داشتم.. 1.دخترم همیشه لب هایش ترک خورده است چند روز شقاقی هست با حرف زدن خون میشه.. روغن نارگیل و.. میزنم اما بر میگرده.. البته خودمم همین طوری هستم لب هایم معمولا خشک.. لطف کنید راهنمایی کنید. 2 دخترم که 11 سالشه و قاعدگی بسیار نا منظم داره علاوه بر دستور سیب گلاب و... می‌تواند از رازیانه هم در روزهای پاک استفاده کند تشکر
ارسال کننده نظر : کوثر      تاریخ ارسال نظر : ۲ مهر ۱۳۹۹
  

سلام. بدون ویزیت و تعیین دقیق علت مشکلات نمی توان دارو تجویز کرد. بهتر است حضورا به همکاران مراجعه کنید.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۳ مهر ۱۳۹۹



  سلام خدا قوت استاد گرامی دخترم 11ساله است و دوران قاعدگی شروع شده آیا این سن زود است و من هم نگرانم و سوال دیگر این که هر بیست روز یکبار می‌شود و برای اون خسته کننده است چه کار کنم دوره اش منظم شود اجرتان با امام حسین علیه السلام
ارسال کننده نظر : نرگس      تاریخ ارسال نظر : ۱۹ شهريور ۱۳۹۹
  

سلام. غیرطبیعی نیست. برای تنظیم فاصله قاعدگی روزی یک عدد سیب سرخ متوسط (یا سه عدد سیب گلاب متوسط) را بعد از گرفتن پوست و هسته ها، رنده کنید و دو قاشق غذاخوری عرق بیدمشک، دو قاشق غذاخوری گلاب، یک قاشق غذاخوری عسل و یک قاشق غذاخوری یارهنگ اضافه کرده بعد از خیس خوردن دانه ها میل کنید.این دستور را دو-سه ماه ادامه دهید.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۱۹ شهريور ۱۳۹۹



  سلام استاد گرامی خدا قوت.. همسرم شربت زینک خارجی تهیه کرده برای بچه ها به نظرتون ایرانی بهتره یا خارجی بحث قیمتش نیست فقط میخوام بدونم کدام رو ارجح میدانید.. سوال دوم اینکه می‌گویید پوست تخم مرغ و ب آبلیمو... میشه لطفا بفرمایید چه ویتامینی را تامین میکند.. اجرتان با امام حسین
ارسال کننده نظر : کوثر      تاریخ ارسال نظر : ۲۲ تير ۱۳۹۹
  

سلام. در مورد اول شناختی ندارم. دومی عمدتا برای تامین کلسیم مورد نیاز بدن است.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۲۲ تير ۱۳۹۹



  سلام خدا قوت. پسر یک ساله دارم عفونت روده کرده چه چیزی بدهم بهتر شود دکتر مترونیدازول داده اما من نمیخوام بدم بهش
ارسال کننده نظر : کیان      تاریخ ارسال نظر : ۱۳ تير ۱۳۹۹
  

سلام. عفونت روده یک واژه عمومی است. بهتر است برای درمان صحیح حضورا به همکاران مراجعه کنید. تا آن موقع از عرق نعناع شیرین شده با عسل هر یک ساعت دو قاشق غذاخوری به کودک بدهید.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۱۵ تير ۱۳۹۹



  باسلام.. پیرو بیماری کرونا می‌گویند اگر کسی بگیرد.. و خوب شود دوباره بگیرد از بین می‌رود.. درست است.. بسیار برای اعضای خانواده ام ناراحت می‌باشم 😭😭😔😔😔😔
ارسال کننده نظر : کیان      تاریخ ارسال نظر : ۳ تير ۱۳۹۹
  

سلام. بگذارید این افراد در انتظار مرگ بنشینند. شما زندگی کنید و نگران نباشید.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۳ تير ۱۳۹۹



  با سلام استاد گرامی.. برادر بنده یک هفته‌ای است دچار کرونا شده است.. آیا شما توصیه ای ندارید یا حسین
ارسال کننده نظر : کیان      تاریخ ارسال نظر : ۳ تير ۱۳۹۹
  

سلام. این مقاله را مطالعه کنید:


کرونا، مردن از ترس مرگ!!


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۳ تير ۱۳۹۹



  چرا سوالات در رابطه با مقاله نیست؟ جای بسی تعجب است!
ارسال کننده نظر : سیدعلی      تاریخ ارسال نظر : ۸ ارديبهشت ۱۳۹۹


 
12
نظر خود را ثبت کنید

کاربر گرامی؛ سلامٌ علیکم

 

لطفا پیش از ثبت نظر خود توجه داشته باشید:


تجویز دارو و پیچیدن نسخه برای بیماری و مشکلات شخصی و موردی، نیاز به شرح حال کامل و معاینه بالینی دارد که طبیعتاً از طریق ارتباط مجازی، قابل حصول نیست.

 

 

لذا خواهشمندیم از تقاضای نسخه و دارو برای بیماری های موردی، اجـتناب فرمایید.

 

سایر نکات:


❶از اعلام نشانی و تلفن درمانگاه معذوریم. درصورت تمایل از طریق پایگاه «طبیب شهر»، پزشک مورد نظر خود را جستجو کنید.

ابتدا مقالات مربوطه را مطالعه کنید و پس از اطمینان از نبود اطّلاعات مورد نظرتان، نسبت به طرح سؤال اقدام کنید. از پاسخگویی به سؤالاتی که در متن مقاله پاسخ داده شده اند معذوریم.

❸از طرح سؤال هایی که نیاز به پاسخ های خصوصی و ارسال به پست الکترونیک دارد خودداری فرمایید.

❹پاسخگویی به سؤالاتِ کلّی و نیازمند پاسخ های مفصّل در توان پایگاه نیست.

❺نشانی پست الکترونیک شما در نزد پایگاه طبّ شیعه محفوظ است.

❻هرنظر را تنها یک بار ارسال کنید و از تکرار ارسال نظرات خودداری کنید.

❼حتّی المقدور از ارسال نظرات به صورت «فینگیلیش» خودداری کنید.

❽پاسخ هاي ارائه شده، كلّي و عمومي هستند و پاسخ دقيق و تخصّصي، تنها با ويزيت بيمار امكانپذير است

 

 

با سپاس و امتنان        

دکتر وحید علیان نژادی

نام :  
ایمیل :
* نظر شما
 

آخرین مقالات

من هم از این کلمۀ برند خیلی بدم می‌آید (مقاله انتخابی)
سالنامه حجامت 1402 شمسی (هدیه پایگاه طبّ شیعه)
داروی گیاهی کرونای مدبر غدیر
وقتی با فرزندت هستی، آن گوشی لعنتی‌ را بگذار کنار (مقاله انتخابی)
والدین خوب بودن باعث نابودی فیزیولوژیکی شما می‌شود (مقاله انتخابی)
زگیل تناسلی
گرداب تربیت بچه (مقاله انتخابی)
چرا آدم‌های خوب در شبکه‎های اجتماعی تحمل‎ناپذیر می‌شوند؟ (مقاله انتخابی)
جامعۀ مصرف گرا (مقاله انتخابی)
«بنزین»، «گازوئیل» و «خوراک دام» به ‌خورد مردم ندهید.
قبل از انتشار عکس فرزندتان در فیسبوک، به آینده‌اش فکر کنید (مقاله انتخابی)
ساده‌زیستی نه‌فقط زیبا بلکه ضروری است (مقاله انتخابی)
بالاخره روزی دماغ طبیعی هم «زیبا» خواهد شد (مقاله انتخابی)
جذابیت و زیبایی به قیمت انواع سرطان (مقاله انتخابی)
بزرگی خوش خیم پروستات
پیشنهادهایی برای آرامش بیشتر
با اصرار روی عزت نفس فرزندانتان آن‌ها را بی‌عرضه بار می‌آوريد.
آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟ (مقاله انتخابی)
چرا دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند پدر و مادر خوبی باشد؟
مَـــرهَـــم توصیه‌هایی از طبّ سنّتی ایران به راهیان سفر اربعین (ویراست چهارم)
بزرگترین اکتشاف برای من این بود که فهمیدم ...
هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی (مقاله انتخابی)
نسل چیپس و روغن نباتی (مقاله انتخابی)
جامعه ستیزی به بهانه کرونا
بگذارید دوباره حوصلۀ بچه‌هایتان سر برود (مقاله انتخابی)
خواص تاثیرگذاری قارچ گانودرما تا چه حد واقعیت دارد؟ (مقاله انتخابی)