می‌بینید؟ این بلایی است که ما داریم سر نسل جدیدمان می‌آوریم. زن با وقاحت تمام سه دختربچه را جلوی دوربین آورده و برای پسند و توجه گرفتن از مخاطب، حریم خصوصی کودکان را نقض کرده تا جلوی هزاران چشم، گره‌های کاملاًطبیعی موهای کودک را از زبان خود او، نقص او جلوه دهد! کپشن هم بزند که: «سلامتی سن و سال ندارد» که پیش‌پیش در دهان هر کس زده باشد که بخواهد اعتراض کند.
صدالبته که جواب‌ها از قبل معلوم است: «ما با رضایت مادرشون منتشر کردیم! دایهٔ مهربون‌تر از مادر نشین!» کسی اگر دارد خودش را در چاه می‌اندازد، ما باید هلش بدهیم یا محض رضای خدا مانع بی‌عقلی‌اش شویم؟
حتی دیزنی هم که خدایگان پرنسس‌پروری است، فهمیده باید از شاهدخت‌هایی که فقط حسن ظاهری و اندامی دارند، عبور کند و از روی دست امثال میازاکی‌ها، دختران قهرمان بسازد، دختران شجاع، خلاق، یاری‌رسان، اهل تأمل و خودباوری و نوع‌دوستی.
آن‌وقت دختران معصوم پنج‌شش‌سالهٔ ما در ایران افتاده‌اند زیر دست بلاگرجماعت که قبل این‌که سواد خواندن و نوشتن بلد شوند، خوب توی گوششان فرو کنند: «نه! تو به اندازهٔ کافی خوب نیستی! موهایت راحت شانه نمی‌شود پس این یعنی موهایت سالم نیست!!! باید حتماً فکری برای درمانت کنی. بیا باید از زشتی و گوریدگی نجاتت دهیم!» نه! هرچه علامت تعجب پشت‌بند این جملات بگذارم، حد حیرتم را مشخص نمی‌کند.
این حیرت بازه ندارد. از همین‌جا طول می‌کشد تا بیست سال بعد، تا وقتی خیابان‌های ایران پر شده از دخترانی که جای سالم عمل‌نشده در صورت و هیکلشان نیست، دخترانی که به‌غایت غمگین‌اند، چون هرگز این حس را از پدر و مادر و اطرافیانشان دریافت نکرده‌اند که: «تو همینطور که هستی، زیبایی، عزیزی، محبوبی»
و مهم‌تر از این: «زیبایی درون تو و اعمال تو، به مراتب مهم‌تر از زیبایی چهرهٔ توست. چیزهایی خیلی مهم‌تر از رنگ موها و صافی و زبری‌شان هست که به تو کمک میکند انسان ارزشمند و اثرگذاری باشی». دخترانی که این جملات را نشنیده‌اند، بسیار رنج خواهند برد… دخترانی که مرز آراستگی و جلوه‌گری را گم کرده‌اند، دخترانی همواره‌دررقابت، همیشه‌ناراضی از خویشتن.
ما مادرها، الگوی دخترانمان هستیم. وقتی ببینند آراسته‌ایم، تمیزیم، معطر و خوش‌لباسیم، اما حالمان با خودمان و صورت و بدن معمولی‌مان خوب است، یاد می‌گیرند هوادار ارزش‌های درونی باشند.