اولین و مهم‌ترین نکته اینه که خود ما، به عنوان مادر و پدر، نگرانی رو از خودمون دور کنیم. چون اگر ما استرس داشته باشیم، این نگرانی در رفتار و گفتارمون به طور ناخواسته به بچه منتقل میشه؛ حتی اگر تلاش کنیم استرس‌مون رو پنهان کنیم. لحن بیان، تُن صدا، حالات چهره‌ش، حتی کلماتی که استفاده می‌کنیم، اون نگرانی رو برملا میکنه.
1 - اولین قدم برای رفع نگرانی‌ها اینه که یه کم فکر کنین و چیزهایی که باعث نگرانی‌تون میشه رو یکی‌یکی بنویسین. هر چقدر بتونین خودتون رو بهتر درک کنین، دلیل‌های واقعی‌تری رو می‌نویسین.
2 - حالا یکی‌یکی به‌شون فکر کنید و ببینید چطور می‌تونید اون نگرانی رو رفع کنید. مثلا اگر راجع به فضای مهد یا مدرسه نگرانید، برید و از نزدیک کاملا اون فضا رو بررسی کنید و با مسئولین مدرسه درباره نگرانی‌هاتون صحبت کنید.
اگر بابت معلم یا مربی نگرانید، نحوه تدریسش یا نوع برخوردش با بچه‌ها شما رو نگران کرده، در مورد اون معلم یا مربی بیشتر پرس‌وجو کنید. می‌تونید با هماهنگی مدیر مدرسه قبل از شروع سال تحصیلی با اون معلم دیدار کنید و باهاش گفت‌وگو کنید.
اگر فرزندتون محدودیت خاصی داره که نیازه مراقبت خاصی ازش بشه (مثل محدودیت‌های فیزیکی، اوتیسم یا...) حتما در موردش با اولیای مدرسه صحبت کنید.
3 - ولی اگر مثلا نگرانید که کودک سه ساله‌تون توی مهد از طرف بچه‌های دیگه مورد آزار قرار بگیره، هلش بدن یا زمین بخوره؛ یادتون باشه که خیلی از این تنش‌های کوچیک بین بچه‌ها، بخشی از فرایند رشدشونه. به فرزندتون اجازه بدین تجربه‌ش کنه.
درباره خطرات بزرگ‌تر، اگر قبلا در مورد مهد و مدرسه فرزندتون تحقیق کافی کردین و از ایمنی فضا و دلسوزی مسئولینش اطمینان پیدا کردید، دیگه بقیه‌ش رو بسپارین به خدا.
همه ماها زمانی بچه بودیم و همه‌مون این مسیر رو طی کردیم. بچه در محیط‌های جدید و تجربه‌های جدید رشد میکنه. اگه احتیاط‌های لازم رو داشتین، دیگه بقیه‌ش رو با شادی و امیدواری طی کنید و مدام به خودتون یادآوری کنین که فرزند دلبندتون داره وارد شرایط جدیدی میشه که مقدمه پیشرفت و آینده درخشان اونه.
پس این چند روز، آگاهانه منشأ نگرانی‌هاتون رو پیدا کنید، اون‌هایی که قابل برطرف کردن هستند رو رفع کنید، اون‌هایی که با خلوت کردن با خودتون یا دوستان باتجربه‌ترتون قابل حل هست رو، با گفت‌وگو حل کنید و مهرماه رو با آرامش شروع کنید.