بسم الله الرّحمن الرّحيم
و صلّى اللّه على محمّد و آله الطّاهرين و لعنة الله على اعدائهم اجمعين
کاربر عزیز، از شما تقاضا داریم استفاده از این متن (مطالعه، ارسال و ...) را با تلاوت یک صلوات، (هدیه به ساحت قدسی مادر گرامی حضرت صاحب الامر (روحی فداه) و به نیت تعجیل در فرج ایشان) همراه کنید. خدایتان جزای خیر دهاد.
دلنوشته‌ای برای شیخ الانبیاء!
تقدیم به خانواده‌هایی با تصمیم‌های عجیب!
﷽
ای نوح نبی، که سلام خدا بر نبی ما و آل پاکش و شما!
تاریخ به ما اینگونه می‌گوید:
شما برای هدایت و رساندن قومی به نور، مبعوث شدید. ۹۵۰ سال تمام، عمر خود را به پای مردم گذاشتید؛ اما آنچه از مردم به شما میرسید استهزاء بود و جدال.
صبر کردید چونان که سنت همه اولیاء خداست و هدایت را ادامه دادید. تا زمانی که کار به وعده عذاب الهی رسید.
خداوند گفت این هسته خرما را بکار؛ زمانی که نخل شد و خرما داد، عذاب من خواهد رسید. هسته را کاشتید و با معدود یاران خود، به انتظار نخل شدنِ آن ایستادید. نخل شد و خرما داد و گفتید: خداوندا اکنون موعد عذابت فرارسید.
خداوند وحی کرد: نه، یک بار دیگر این هسته را بکار تا نخل شود و خرما دهد، آنگاه عذاب خواهد رسید. عده ای برآشفتند و شما را دروغگو خواندند و از شما جدا شدند. اما شما و عده‌ای ثابت قدم تر، باز هسته را کاشتید.
هسته، نخل شد و نخل، خرما داد و شما رو به آسمان گفتید خداوندا، این هم خرمای دوم! و خداوند وحی کرد که نه، یک بار دیگر…!
باز عده ای برآشفتند و سخنی که وحی خدا بود را تاب نیاوردند و با استهزاءِ آنچه که خود روزی مؤمن به آن بودند، از اطرافتان پراکنده شدند.
و این اتفاق ده بار تکرار شد!!
در آخر، جز عده ای خالص و مؤمن حقیقی، کسی با شما نماند…
آن هنگام، زمان آزمایشی دیگر فرا رسید!
خداوند گفت من قومت را عذاب خواهم کرد اما برای در امان ماندن تو و یارانت، باید مشغول شوی به ساخت یک کشتی!
کشتی؟!
تا چشم کار میکرد آن اطراف خبری از دریا و رود نبود!
کشتی؟!
اما این سؤال و تعجب از ساحت شما به دور بود؛ برای شما و یارانتان، این امر وحی خداوند بود و حق و صدق مطلق…
تنها چیزی که از ایمان شما میجوشید، عمل به امر خدا بود.
شروع کردید به جمع آوری چوب و تخته و ساخت یک کشتی بسیار بزرگ!
کجا؟
جلوی چشم مردم!
واکنش چه بود؟
معلوم است!
شدیدترین استهزاء و توهین و تمسخرها!
گفته باشند: ای نوح! کجا دریا میبینی که ناگهان به کشتی سازی روی آورده ای؟! بگو ما هم کمی در آن دریا شنا کنیم!
اما شما بی توجه به حرف مردم، تمسخر مردم، فقط مشغول مأموریت خود بودید. شما مؤمن بودید که دریایی برای شناوری این کشتی، اگر نباشد هم، «پدیدار خواهدشد».
حتی اگر امروز همه زمین بیابان مطلق باشد، وعده خداوند حق است و این کشتی باید برای_فرداهایی ساخته شود، و نجات اهل زمین
در همین کشتی است.
همه تمسخرها را به جان خریدید، تنهایی ها را، طرد_شدن ها را، بی عقل خوانده شدن ها را، مجنون نامیده شدن ها را…
حتی همسر و پسرتان شما را کنارگذاشتند.
اما شما لحظه ای شک نکردید به انتخاب خودتان، به امر خدا.
و سرانجام آن روزرسید. روزی که از زمین و آسمان آب جوشید.
و شما در امن و راحت سوار بر کشتی شدید و راه سپردید به دریای وعده حق خدا…
نوح نبی!
همه اینها را گفتم که بگویم: تاریخ عجیب تکرار میشود!
امروز هم چندی از ما در حالی به امیدی، به کارهایی مشغولیم که اکثریت مردم دنیا -درست مثل قوم شما- ما را مجنون میخوانند. متوهم می‌نامند. کم بهره از تدبیر می‌دانند.
نصیب و پاداش ما از اطاعت امر ولی خدا، گاهی کنایه است و استهزاء.
آشکارتر بگویم: ما با منطق و امید، بر اساس یک امر معقول، فرزند_دار می‌شویم. اما آنچه که از مردم به ما میرسد، تعجب و کنایه است.
به کدام آینده امید داری که این تعداد؟ اینجور پشت هم؟ به اقتصاد مملکت دل خوش کرده ای یا از وضع فرهنگی و تربیتی راضی هستی؟
اینهمه خشکی سرتاسر را نمیبینی؟! توهم کدام دریا و آب را داری که اینطور مصمم و با اطمينان خاطر و صبوری، برای خود کشتی ای به این بزرگی میسازی؟! بار اینهمه سختی را به چه امید و منطق و عقلی به پشت میکشی؟!
نوح نبی ❤️
واکنش ما اما، شبیه شماست!
در کتاب خدا خوانده ایم: «اَنِ اصْنعِ الفلکَ بِأَعيُننا و وحينا»؛
به ما فرموده‌اند: «خانواده ها، جوان ها، باید فرزند بیاورند، فرزندهای بیشتر»
و ما امر را بر چشم گذاشته ایم! 💚
ما از مقابل همه حرف‌ها، نیش‌ها، طردشدن ها، سختی‌ها، فشارها، بی توجهی ها، تمسخرها، با یک لبخند عبور میکنیم.
زیرا آینده_برای_ما_روشن_است.
و
اعتماد ما به سخنان خدا و اولیاء خدا، محکم!
باکی نیست!
«إن تسخَروا منّا فَإنّا نَسْخَرُ منکم کما تَسْخَرون»!
آری، میرسد آن روزی که گفته خواهد شد: «إركَبُوا فیها بسم اللَّه مَجْراها و مُرساها»
روزی که «و أهلَک إلّا من سَبَقَ علیه القولُ و من آمَن» و البته که «و ما آمنَ مَعَهُ إلّا قَليلٌ»…
نوح نبی، شیخ الانبیاء!
شما را قسم به آن‌کس که در جوار او در خاک این زمین آرمیده اید، به شفاعت خود ما را مدد کنید. که تا آخرین خرمایِ آخرین نخل، محکم و مطمئن در این راه بمانیم…