خیلی از والدین از روی دلسوزی و تحت تاثیر اطرافیان، بچه‌ها رو چندین کلاس آموزشی و مهارت‌افزایی ثبت‌نام میکنن با این تصور که دارن روی آینده‌شون سرمایه‌گذاری میکنن؛ اما چرا اغلب این کلاس‌ها نصفه و نیمه رها میشه و بچه‌ها ممکنه حتی با جمله‌هایی مثل: «این همه خرجت کردیم، چیشد؟» روبرو بشن.
گاهی دلیل حضور بچه تو این کلاس‌ها علاقه خودشون نیست، بلکه چشم‌وهم‌چشمی والدینه که برای رقابت با دیگران، بچه رو به چندین آموزشگاه می‌فرستن؛ بنابراین بیشتر از اینکه سرمایه‌گذاری باشه تبدیل میشه به «نمایش»؛ در این صورت کودک هم زیر فشار مقایسه رشد نمیکنه و انرژیش هدر میره.
وقتی مهارت‌ها بر اساس علاقه شخصی والدین انتخاب میشن، بچه نه اشتیاقی داره نه انگیزه‌ای برای ادامه دادن. شاید اولش همراهی کنه، اما دل‌بستگی پیدا نمیکنه. در نتیجه خیلی از مهارت‌ها بعد از چند ماه نیمه‌کاره رها میشن و سرمایه مالی هم جای اشتباهی هدر میره.
از طرفی وقتی کل فراغت بچه‌ها تو کلاس‌های آموزشی بگذره، فرصت نفس کشیدن براش نمی‌مونه. خستگی و استرس جای لذت یادگیری رو می‌گیره. کم‌کم حس میکنه هیچ‌وقت کافی نیست و به‌جای رشد، دچار دلزدگی میشه.
باید یادمون باشه که بچه‌ها ظرفیت جسمی و ذهنی محدودی دارن و استراحت و بازی یکی از نیازهاشونه. وقتی کل هفته رو با کلاس‌های متعدد پر می‌کنیم، مسیر طبیعی رشدش رو مختل می‌کنیم. سرمایه‌گذاری واقعی یعنی یادگیری، بازی و روابط سالم در کنار هم.
هر کودک دنیای منحصر به خودش رو داره. سرمایه‌گذاری واقعی یعنی کشف همین دنیا؛ یعنی شناخت علاقه و استعدادهای واقعی‌ش. پس قرار گرفتن تو یک مسیر درست، بسیار اثرگذارتر از ده‌ها کلاسیه که به اشتباه و فقط برای پر کردن وقت خالی بچه‌ها انتخاب شدن.
فراموش نکنید که حتی یک فرد بالغ هم، همیشه مسیرش رو کاملا بی عیب و نقص طی نمیکنه؛ بنابراین حتی اگر بچه‌ها چیزی از یک کلاس آموزشی یاد نگرفتن نباید سرزنش بشنون؛ چون چیزهای مهم‌تری رو تجربه کردن، مثل تعامل، دوستی و حضور در اجتماع.