بـسـم الــلّــه الـرّحـمـن الـرّحـیـم
و صلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین و لعنه الله علی اعدایهم اجمعین
هراس از خوردن غذا
□ پل کروگمن
چکیده:
امروزه و در سایه نظام نوین صنایع غذایی دنیا، غذا خوردن به یک عمل مخاطره‌آمیز و خطرناک تبدیل شده است. چرا که در سایه کاربرد انواع مواد سمی شیمیایی، آفت‌کش‌ها، علف‌کش‌ها و کودهای شیمیایی، فقدان مقررات نظارتی لازم بر عملکرد ابر شرکت‌های صنعت غذا و ضعف سازمان‌های نظارتی، بسیاری از محموله‌های غذایی عرضه شده در بازار جهانی، به انواع آلودگی‌های مختلف، گرفتار می‌باشد. همچنین در سایه گرایش به اقتصاد آزاد و حاکمیت ابر شرکت‌ها و تضعیف نقش دولت در این زمینه و تقویت بخش خصوصی، ما با مشکلات جدیدتری نیز روبه‌رو شده‌ایم. نویسنده این مقاله در پایان خاطرنشان می‌نماید که تغییرات در سطوح مدیریتی دولت بوش، این مشکلات را حل نخواهد نمود، چرا که سیستم موجود در مدیریت کلان دولت ایالات متحده، بر پایه یک ایدیولوژی بیمار و منحرف بنیان گذاری شده است.
دیروز من یک عمل مخاطره‌آمیز انجام دادم: من یک ظرف سالاد خوردم.
امروز، ما بر روی میز نهار خود با خطرات زیادی روبه‌رو هستیم. چرا که ممکن است، در داخل هر یک از سبزیجات سالاد، سایر مواد غذایی مصرفی شما و یا حیوانات خانگی‌تان، مواد سمی مختلفی وجود داشته باشد. چه کسی مسیول این ترس نوظهور در مصرف موادغذایی است؟ عده‌ای جهانی‌سازی را مسیول آن می‌دانند. عده‌ای دیگر ابر شرکت‌های تولیدکننده موادغذایی را متهم می‌کنند. همچنین گروهی دولت بوش را مسیول پیدایش این وضعیت بغرنج می‌دانند. اما من میلتون فریدمن را مسیول به وجود آمدن این شرایط می‌دانم.
امروزه، کسانی که راهبردهای جهانی‌سازی را سرزنش می‌نمایند، باید به یک نکته توجه کنند. مقامات آمریکایی نمی‌توانند کارخانه‌های تولیدکننده مواد غذایی در خارج از خاک ایالات متحده را بدون مجوزهای قانونی آن دولت‌ها، بازدید و کنترل نمایند. از زمانی که سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) با کاهش بودجه و نیروی انسانی روبه‌رو گردیده، تنها قادر به کنترل بخش اندکی از این کالاهای وارداتی می‌باشد. بدین ترتیب، ما باید به کنترل‌های بهداشتی موسسات خارجی اعتماد نماییم. ما باید در مورد مصرف این مواد به ویژه کالاهای غذایی وارداتی از کشور چین، احتیاط بیشتری نماییم. چرا که وزارت بهداشتی این کشور، عملکرد قابل اعتمادی ندارد.
روزنامه واشنگتن پست با مروری بر اسناد FDA، دریافته است که در ماه گذشته، این سازمان محموله‌ای از سیب خشک شده آلوده به مواد شیمیایی سرطان‌زا و همچنین یک محموله از غذاهای دریایی فاسد شده وارد شده از کشور چین را توقیف نموده است. شما می‌توانید مطمین باشید که بسیاری از این مواد غذایی فاسد وارداتی، تاکنون وارد معده شهروندان آمریکایی گردیده است.
در سال 2005 میلادی، سازمان غذا و داروی آمریکا دریافته که «روغن بادام زمینی» تولید شده توسط ابر شرکت «کن اگرا» (Con Agra)، که تولیدات خود را تحت نام‌های تجاری متنوعی به مشتریان خود عرضه می‌کند، می‌تواند آلوده به باکتری مرگبار سالمونلا [یک نوع باکتری که می‌تواند موجب بروز مسمومیت‌های شدید غذایی گردد.] باشد. براساس گزارش روزنامه «نیویورک تایمز»، پس از ورود کارشناسان به کارخانه تولید کننده این روغن‌های بادام زمینی، آنان دریافتند که پیش از ورودشان، مقادیری از محصولات این شرکت امحا گردیده است، مدیران این شرکت از بیان دلیل این اقدام امتناع کردند. به علاوه، آنان از دسترسی آزادانه این کارشناسان به اسناد مربوط به این کالاها، خودداری کردند.
براساس گفته مدیران این شرکت، سازمان غذا و دارو هیچ گاه کنترل‌های شدیدی را اعمال نکرده است. اما اینک به سومین متهم یعنی دولت بوش می‌رسیم.
بدون هیچ گونه پرسشی، سیستم ایمنی غذای آمریکا، در 6 سال اخیر، با افول قابل توجهی روبه‌رو بوده است. ما نمی‌دانیم که تا چه حد باید به تایید این موادغذایی از سوی کارشناسان این سازمان اعتماد کنیم، چرا که تاکنون بسیاری از کارکنان FDA، نگرانی خود را از مدیریت کنونی حاکم بر آن اعلام نموده‌اند. آنچه ما می‌دانیم این است که از سال 2001 میلادی تاکنون، FDA هیچ مقررات جدیدی را در حوزه امنیت غذایی، به جز مصوبات الزام آور کنگره، به این صنعت ارایه نکرده است. البته نمی‌توان از این مطلب در جهت فشار بر شرکت‌های تولیدکننده موادغذایی بهره برد. چرا که دولت بوش، حتی به خواسته مدیران شرکت‌های خصوصی در جهت تصویب و ارایه قوانین مورد نیاز در مورد مواد غذایی، توجهی ننموده است. مدیرعامل انجمن شرکت‌های موادغذایی آمریکا (UFPA)، معتقد است که مشکلات این صنعت بدون ارایه قوانین اجباری لازم از سوی دولت فدرال، برطرف نخواهد شد. چرا که بدون چنین قوانین و مقرراتی، شرکت‌های تولیدکننده مواد غذایی، برای دستیابی به سود بیشتر، به راحتی قوانین موجود را نادیده خواهند گرفت و نکته قابل توجه در این شرایط این است که دولت آمریکا هم در این شرایط، اعتنایی به این وضعیت بغرنج نمی‌کند.
اما چرا دولت ما از تصویب قوانین لازم در جهت تامین ایمنی موادغذایی، علی‌رغم خواست تعدادی از شرکت‌های تولیدکننده و واردکننده موادغذایی، خودداری می‌کند؟ شاید پاسخ این سوال را باید در این نکته جست وجو نمود که دولتمردان آمریکایی به دلیل هراس از تغییر شرایط کنونی، به این امر توجهی نکرده‌اند؛ چرا که آنان همواره از این ایدیولوژی که معتقد است تجارت آزاد را نباید هرگز در بند قوانین الزام‌آور دولتی، بدون توجه به ماهیت این مقررات، محصور نمود، پای بند بوده‌اند.
البته از دیدگاه اقتصادی نیز می‌توان مشوق‌های متعددی را برای ارایه این مقررات مطرح نمود. چرا که مصرف‌کنندگان در مورد ماهیت آنچه همه روزه مصرف می‌کنند، هیچ اطلاعی ندارند، زیرا مصرف این غذاها ممکن است به بروز انواع مسمومیت، بیماری و حتی مرگ منجر شود. اما افرادی وجود دارند که از پذیرش این مقررات به دلایل گوناگون شانه خالی می‌کنند، زیرا معتقدند، اجرای این قوانین باعث بروز مشکلاتی برای آنها می‌گردد.
به همین دلیل من معتقدم که در مورد مساله تامین ایمنی موادغذایی باید میلتون فریدمن را سرزنش کرد، چرا که وی خواهان انحلال دو بخش دارو و غذای این سازمان شده است. اما در این صورت، چه کسی از مردم ما در قبال مصرف غذا و داروهای خطرناک و نامناسب حمایت خواهد نمود؟ هرچند این وضعیت به سود شرکت‌های داروسازی خواهد بود. همچنین از سوی دیگر، باید یادآور شد که وی خواهان اعتماد به بخش خصوصی، در جهت کنترل خویش می‌باشد.البته من معتقد نیستم که آقای فریدمن مسیول انواع آلودگی‌های موجود در مواد غذایی مصرفی ماست، اما وی به کاهش سطح ایمنی و سلامت موادغذایی ما کمک نموده است.
در اوایل این ماه، تغییراتی در سطوح مدیریتی سازمان‌های کنترل کننده ایمنی غذایی کشور ما از سوی دولت بوش انجام گردید؛ اما مطمیناً با چنین تغییراتی، مشکلات موجود حل نخواهد شد. چراکه سیستم موجود مدیریت کشور ما بر پایه یک ایدیولوژی بیمار و منحرف بنیان نهاده شده است.
منبع: www.nytimes.com
به نقل از: ماهنامه سیاحت غرب، شماره 51