دوستی افزود: اگرچه عوامل خطر غیر قابل تغییر مانند سن، ژنتیک، نژاد و جنسیت در این مورد مطرح است، اما عوامل خطر قابل تغییری هم وجود دارد که می‌توان با توجه به آنها و پرهیز از مواجهه با آنها، این روند در دستگاه شنوایی را به تاخیر انداخت.
وی قرار گرفتن در معرض صدا (نویز)؛ سیگار کشیدن؛ تروما (ضربه و آسیب) و استرس را از جمله مهم‌ترین عوامل موثر بر ایجاد پیرگوشی عنوان کرد.
دوستی با اشاره به این موضوع که برخی بیماری‌ها یا عوامل خطر می‌توانند باعث ایجاد یا تشدید کاهش شنوایی در سنین بالا شوند، اظهار کرد: از جمله این بیماری‌ها می‌توان به بیماری‌های مغزی_عروقی، بیماری‌های قلبی_عروقی، دیابت نوع دوم، کاهش عملکرد شناختی، فشار خون بالا، کلسترول بالا، هیپوکسی یا دیابت شیرین اشاره کرد.
نقش شنوایی شناسی در کمک به مبتلایان به پیرگوشی این دکترای تخصصی شنوایی شناسی ضمن بیان اینکه شنوایی شناس با انجام ارزیابی‌های شنوایی، نوع و درجه کم‌شنوایی را تعیین کرده و در مسیر مداخله (درمان) گام بر می‌دارد، ادامه داد: تجویز وسایل کمک شنوایی از جمله سمعک و آموزش بهبود مهارت‌های ارتباطی، آموزش خانواده و محیط به فرد سالمند کمک می‌کند تا بتواند با شرایط جدید، سازگار شود.
به گفته عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، کم‌شنوایی درمان‌نشده، می‌تواند عوارض روانی و اجتماعی از جمله احساس تنهایی، افسردگی، اضطراب و انزوای اجتماعی را به دنبال داشته باشد؛ از طرفی شواهد موجود در سال‌های اخیر، نشان می‌دهد که کم‌شنوایی در سالمندان با افت شناختی و افزایش خطر زوال عقل مرتبط است، بنابراین مداخلات شنوایی، می‌تواند در کاهش سرعت این روند کمک‌کننده باشد.
دوستی بیان کرد: شنوایی شناس می‌تواند با آموزش تمرین‌های تعادلی به فرد در بهبود اختلالات تعادلی ناشی از مشکل در گوش داخلی و سیستم عصبی مرتبط با آن کمک کرده و از مشکل زمین خوردن به عنوان یکی از مسائل مهم و شایع در سلامت عمومی سالمندان که می‌تواند عوارض جدی و گاهی جبران‌ناپذیری داشته باشد، جلوگیری کند.