و صلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین و لعنه الله علی اعدایهم اجمعین
امّ الامراضی به نام یبوست
مقدّمه
روزهای اولی که کار طبابت را شروع کرده بودم؛ برای اطّلاع از وضعیت عملکرد دستگاه گوارش بیمار، از او سوالاتی می پرسیدم. یکی از این سوالها این بود:« آیا شکمتان خوب کار می کند؟» جالب این بود که بسیاری از بیماران به این سوال پاسخ مثبت می دادند؛ اما در حین درمان متوجه می شدم که بیمار دچار یبوست است. تکرار این اتّفاق مرا به یک نتیجه ساده و در عین حال نه چندان خوشایند رساند: بسیاری از مردم دچار یبوست هستند؛ اما نه اطّلاعی از آن دارند؛ نه با عوارض آن آشنایی دارند و نه حتی تعریف درستی از این بیماری دارند.
یبوست در مکاتب مختلف طبّ قدیم یکی از «امّ الامراضی» محسوب می شود که می تواند در ایجاد هر بیماری دخیل باشد ولذا در درمان هر ناخوشی نیز، یکی از اصول مهم، رفع یبوست است؛ چنانکه در تقریباً تمامی درمانهای ذکر شده در این پایگاه نیز، رفع یبوست به عنوان یکی از اصول اولیه ذکر شده است. این در حالی است که در طبّ جدید، یبوست از جمله بیماری هایی است که توجّه چندانی به آن نمی شود؛ چنان که می بینیم در حالی که سازمان بهداشت جهانی برنامه های گوناگونی را در سطح جهان برای مبارزه با اسهال اجرا می کند؛ اما در میان هیاهوی اسهال و طرفداران آن! یبوست به آرامی و بدون سر و صدا عمر انسانها را می کاهد و ….
تعریف یبوست در طبّ جدید
طبّ جدید، اغلب، یبوست را به صورت فردی تعریف می کند؛ به این معنا که اگر فرد، چند روز یک بار هم اجابت مزاج داشته باشد؛ در صورتی که مشکلی با وضعیت اجابت مزاج خود نداشته باشد؛ یبوست ندارد!
مثلاً به این جملات دقت کنید:
«یبوست برای افراد مختلف، معنای متفاوتی دارد. طبق بررسی های انجام شده، بعضی از افراد هر شش تا دوازده روز و آن هم با کمک مسهل های قوی اجابت مزاج دارند و حتی این مساله را به عنوان امری طبیعی پذیرفته اند. فعالیت و حرکت روده برای دفع، به میزان سلامتی افراد بستگی دارد. برای بعضی از افراد، حرکت روده و اجابت مزاج، هر دو روز یک بار، طبیعی است؛ درحالی که فرد دیگری ممکن است روزانه سه بار و حتّی بیشتر دفع انجام دهد و هر دوی آنها کاملاً سالم باشند.»
آنچه که در کتب معتبر پزشکی، به عنوان تعریف یبوست پذیرفته شده است این است که:
«کسی که دفع سخت و طولانی داشته باشد یا احساس دفع ناکافی کند یا کمتر از سه بار در هفته دفع داشته باشد؛ یبوست دارد. برای آن که بگوییم شخصی مبتلا به یبوست است؛ باید ۲ یا بیشتر از نشانه‌های زیر را حداقل به مدت ۳ ماه داشته باشد:
الف) زور زدن بیش از حد در حین اجابت مزاج.
ب) مدفوع سفت و خشک.
ج) احساس تخلیه ناکامل بعد از اجابت مزاج.
د) دو بار یا کمتر عمل دفع در هفته.
نتیجه این تعریف هم واضح است. مثلاً اگر کسی یک بار در هفته اجابت مزاج داشته باشد؛ اما مدفوع وی نرم باشد و به راحتی تخلیه شود و بعد از تخلیه، احساس راحتی بکند؛ دچار یبوست نیست! بدیهی است که این تعاریف از منظر طبّ سنتی پذیرفته نیستند.
اجابت مزاج مطلوب از دیدگاه طبّ سنّتی
در تعریف یبوست باید به ۴ عامل توجه کرد:
۱- تعداد دفعات دفع مدفوع.
۲- کیفیت دفع.
۳- قوام مدفوع.
۴- حجم و جرم مدفوع.
ابن سینا اعتقاد دارد که به ازای مصرف هر وعده غذایی، شکم باید یک بار کار کند؛ به این ترتیب؛ در روزگار ما که مردم ۳ وعده غذا مصرف می کنند؛ باید ۳ بار هم دفع مدفوع داشته باشند؛ اما این تعریف، در عمل، برای اکثر مردم این دوره و زمانه، یک ایده آل است که دسترسی به آن چندان آسان نیست. به همین جهت ما با اجازه جناب ابن سینا عملاً می پذیریم که روزانه یک بار دفع مدفوع، حداقّل آن چیزی است که می توان از یک فرد سالم با رژیم غذایی امروزی انتظار داشت؛ اما به شرطی که عوامل بعدی نیز فراهم باشد.
به زبان ساده، دفع مطلوب، دفعی است که به آسانی و بدون هر گونه درد و ناراحتی انجام شود و پس از آن، شخص، احساس سبکی، راحتی و خالی بودن روده ها را تجربه کند. پس از حصول این دو شرط، نوبت شرط سوم و چهارم است؛ به این معنا که قوام مدفوع نیز نه زیاد سفت باشد و نه زیاد شل؛ و به لحاظ وزنی نیز تقریبا معادل غذای مصرف شده باشد. بنابراین تعریف نهایی قابل قبول برای این که بپذیریم کسی یبوست ندارد این است که حداقل روزی یک بار، آنهم به آسانی، دفع مدفوعی با قوام و حجم متناسب داشته باشد.
نکته: گاهی ظاهرا تمام شروط فوق، محقّق است امّا فرد مجبور است روزی ۷-۶ بار به دستشویی برود تا راحت بشود! به عبارت دیگر، میزان دفع مدفوع در هر بار، کم است-اگرچه میزان کلّی آن طبیعی است- از نظر ما، این حالت نیز نوعی یبوست یا اختلال دفع مدفوع محسوب می شود.
حکایت موش و مرگ موش و باقی ماجرا
موش، متاسّفانه جانور باهوشی است و این هوش، مبارزه با او را هم سخت می کند. برای مثال اگر یک سمّ سریع الاثر را برای معدوم کردن موش ها به کار ببریم، سایر موش ها از فاصله کم بین خوردن سم تا مردن رفقایشان، متوجّه ارتباط این خوردن و آن مردن می شوند و لذا بقیه از خوردن آن خودداری می کنند و به این ترتیب، اقدامات شهرداری محترم بدون اثر می ماند. به همین جهت هم برای این کار از سموم دارای اثر کند استفاده می کنند؛ به این ترتیب که بین زمانی که موش، سم را می خورد تا زمانی که می میرد چند روزی فاصله بیفتد تا بقیه موش ها نفهمند که مردن رفیقشان مربوط به آن غذایی است که چند روز پیش خورده است.
عجیب است که ما انسان ها نیز در مورد برخورد با اسهال و یبوست – و بسیاری از پدیده های مشابه – مانند موش ها عمل می کنیم؛ به این معنا که در مورد اسهال، از آنجا که پر سر و صداست و اگر بخواهد انسانی را تلف کند در عرض چند روز کار او را یکسره می کند؛ انواع برنامه های جهانی و منطقه ای و کشوری را با هزینه های گزاف اجرا می کنیم؛ ولی در مورد یبوست که آرام و بدون سر و صدا عمر بسیاری از انسان ها را کوتاه می کند و زمینه ساز اغلب بیماری ها – از جمله انواع سرطان ها – می شود، هیچ نگرانی نداریم. ظاهراً ما هم مثل موش ها متوجّه ارتباط بین یبوست و این همه عارضه و مرگ و میر نمی شویم. امّا مطمین باشید که یبوست، هزاران بار کشنده تر از اسهال است.
از همین حالا برای من قابل پیش بینی است که این مقاله که به نظر خودم از مهمترین مقالات پایگاه است، با اقبال چندانی از سوی کاربران محترم مواجه نخواهد شد!
چرا یبوست این قدر خطرناک است؟
پاسخ این سوال چندان پیچیده نیست. یبوست برای بدن به مانند یک بحران دفع زباله است. بدن از راه های مختلفی اقدام به بیرون ریختن مواد زاید از درون خود می کند. ساده ترین این راه ها، دفع مدفوع و ادرار، تعریق، تنفّس و … هستند. در این بین، دفع مدفوع از راه روده معمولاً عهده دار دفع خطرناک ترین موادّ زاید از بدن است. موادّ دفعی روده ها معمولاً به قدری خطرناک هستند که در آموزه های عملی طبّ اسلامی و طبّ سنّتی ایران، تدابیر مختلفی اندیشیده شده است که انسان حتّی در معرض بخارات متصاعد شده از آنها نیز قرار نگیرد. (مثل استحباب پوشاندن سر در توالت و …). حالا فکرش را بکنید که این مواد؛ با این درجه از سمّیت به جای آن که از بدن بیرون بروند، در بدن باقی بمانند و از طریق سیستم بازجذب قوی روده، مجدّداً به داخل بدن برگردند.
طبیعی است که در این حالت، بدن دربه در به دنبال راهی می گردد که هر طور شده این مواد را بیرون بریزد. با توجّه به اشکال موجود در راه اصلی(یعنی روده)، گاهی این مواد از طریق پوست شروع به دفع می کنند که حاصل آن بروز انواع بیماری های پوستی مثل اگزما و کهیر است. اگر بدن راه ریه را انتخاب کند، می توان شاهد بروز آسم، برونشیت، تنگی نفس و مانند آنها بود. به همین ترتیب، بدن هر راهی که برای دفع این مواد انتخاب کند، منجر به بروز بیماری جدیدی خواهد شد. اگر به هر دلیل این راه های غیرعادی دفع هم برای بدن قابل استفاده نباشند؛ این مواد در مناطق مختلف بدن رسوب می کنند و انواع بیماری ها را به وجود می آورند که اقسام تومورهای خوش خیم و بدخیم یکی از آنها می باشند.
علل ایجاد یبوست
۱- مشکلات تغذیه ای اصلی ترین دلیل ایجاد یبوست هستند از جمله:
- مصرف مواد غذایی یبوست زا: سر دسته این غذاها، برنج است؛ یبوست زایی برنج در حدی است که می توان در درمان بسیاری از اسهال ها به عنوان یک داروی خوب از آن استفاده کرد. ماکارونی، موز، لبنیات به ویژه لبنیاب پرچرب،(و به ویژه پنیر، ماست شیرین و کشک)؛ مصرف زیاد موادّ گوشتی(به خصوص به صورت خشک مثل کباب)، بسیاری از فست فودها، سیب و انار و به(و به ویژه انواع ترش آنها) و ... از دیگر علل ایجاد یبوست هستند.
- مصرف کم فیبر: این مشکل به دلایل متعددی رخ می دهد که سردسته آنها مصرف نان سفید و برنج سفید است که سبوسشان گرفته می شود. کم مصرف کردن منابع اصلی فیبر یعنی میوه و سبزی ها، کندن پوست میوه ها به هنگام مصرف، غلبه غذاهای حیوانی بر غذاهای گیاهی در رژیم غذایی مردم و ... از دیگر عوامل هستند.
- از دست دادن آب بدن و یا عدم مصرف کافی مایعات، می تواند باعث یبوست شود. به همین جهت هم هست که روزه داری؛ مصرف داروهای ادرارآور؛ مصرف نوشیدنی های کافیین دار مثل قهوه و نوشابه های سیاه که خاصیت ادرارآوری دارند؛ می توانند باعث ایجاد یبوست شوند.
تذکّر بسیار مهم: مطلب فوق هرگز به این معنا نیست که نوشیدن آب زیاد به عنوان یک روش درمان یبوست مورد تایید ماست؛ بلکه چنان که در مقالات مرتبط با این بحث هم آمده است؛ مصرف آب، تنها باید بر اساس میزان تشنگی انجام شود. آب درمانی تنها به روش هایی خاص، مورد تایید این پایگاه است که در بخش تغذیه و رژیم درمانی خواهد آمد.
۲- بی تحرّکی: که از شایعترین دلایل ایجاد یبوست، در این دوره است به ویژه اگر این بی تحرّکی، با نشستن طولانی مدت روی صندلی توام باشد.
۳- شرایط فیزیولوژیکی خاص مثل حاملگی(به علت تغییرات هورمونی که باعث کاهش حرکات روده ها می شوند و فشار فیزیکی رحم روی روده ها) و افزایش سن(به دلیل کاهش سوخت و ساز بدن در پیری و متعاقب آن کاهش فعالیت روده ها)
۴- مسافرت: افرادی که به مسافرت می روند غالبا دچار یبوست می شوند. علّت این امر، تغییر در برنامه غذایی و برنامه روزانه زندگی این افراد است که باعث کاهش عملکرد کبد می شود.
۵- مصرف برخی از داروهای شیمیایی می تواند باعث ایجاد یبوست شود ازجمله: برخی داروهای ضد فشارخون بالا؛ بعضی داروهای پایین آورنده چربی خون؛ داروهایی که ترکیبات تریاک دارند(مثل داروهای کدیین دار)؛ برخی داروهای مسکّن؛ آنتی اسیدها(داروهای ضد اسید معده)؛ برخی داروهای درمان کننده پارکینسون؛ داروهای ضدّ گرفتگی عضله؛ داروهای ضدّ افسردگی؛ مکمّل های آهن؛ مکمّل های کلسیم؛ آنتی هیستامین ها؛ داروهای ادرارآور؛ داروهای ضدّ تشنّج و ….
۶- خودداری از دفع به موقع مدفوع: صرف وقت کافی برای اجابت مزاج از نکات بسیار مهم است. کسانی که به دلایل مختلف، اجابت مزاج را به تاخیر می اندازند پس از مدتی دچار یبوست شدید خواهند شد. هرگز نباید احساس اجابت مزاج را صرفاً به دلیل دوری از منزل؛ نداشتن وقت کافی؛ احساس خجالت و … نادیده گرفت.
۷- مصرف مداوم داروهای ملیّن و مسهل: اگر داروهای مسهل به طور مداوم مصرف شوند پس از مدتی روده کار طبیعی خود را انجام نداده و به اصطلاح تنبل می شود و یبوست به وجود می آید. بنابراین از مصرف خودسرانه داروهای مسهل خودداری کنید و تنها با تجویز پزشک آنها را مصرف کنید.
۸- برخی بیماری هایی که می توانند عامل ایجاد یبوست باشند: کم‌کاری تیرویید و برخی دیگر از غدد داخلی؛ مرض قند، تومورهای روده و مقعد؛ اورمی؛ زیادی کلسیم در بدن؛ کمبود قند خون؛ سل؛ بیماری ام.اس.؛ پارکینسون؛ آسیب های نخاعی؛ بیماری‌های عضلانی مثل دیستروفی عضلانی؛ بیماری روده تحریک‌پذیر یا روده عصبی؛ بیماری‌های مرتبط به عضلات کف لگن؛ افسردگی و ….
تذکّر مهم: ذکر بیماری های فوق تنها در جهت آشنایی کاربران گرامی است و ضرورتی ندارد به هنگام یبوست سریعاً به فکر سرطان و دیابت و … بیفتید. همچنین این بیماری ها بر اساس منطق طبّ جدید معنا دارند و گرنه در طبّ قدیم، تعاریف بر اساس منطق اخلاطی انجام می شود.
نکته: برداشت عموم مردم از واژه های مسهل و ملیّن، داروها یا غذاهایی است که باعث نرم شدن و کارکرد مناسب روده ها می شوند؛ با این فرق که مسهل به داروهای قویتر و ملین به داروهای ملایم تر اطلاق می شود؛ امّا معنای این واژه ها در طب قدیم، دقیقاً معادل معنایی که امروزه از آنها استنباط می شوند؛ نیست؛ امّا با قدری مسامحه، آنها را به همین معنای امروزی استفاده کردیم.
درمان
درمان یبوست به روش طب سنّتی، به مانند سایر بیماری ها، بر اساس علل ایجاد کننده آن است و تجویز یک نسخه واحد برای تمام افراد امکان پذیر نیست. به همین جهت هم هست که می بینیم غذا یا دارویی که برای یک نفر، یک ملین مطلوب محسوب می شود در فرد دیگر ممکن است باعث ایجاد یبوست شود. آنچه در ادامه به آن اشاره می شود؛ نسخه هایی ساده است که در اکثر موارد یبوستهای ساده برای عموم قابل استفاده است امّا باید باز هم متذکّر شویم که به مانند سایر بیماری ها، درمان یبوست نیز باید با تغییر در رژیم غذایی و روش زندگی انجام شود و نسخه های ذکر شده تنها در کوتاه مدّت و حتّی المقدور با تجویز پزشک قابل استفاده خواهند بود.
قبل از خواندن ادامه مقاله بد ندیدم که توضیح ذیل را به نقل از سایت تندرستان ( و بر اساس نوشته دکتر انوشیروانی) برایتان نقل کنم: