طعم شیرین، همواره در طول تاریخ یکی از طعم‌­های مورد علاقه‌­­­­­­­­­­­­­­ افراد از کودکی تا بزرگ‌سالی بوده است. امروزه، برای جلوگیری از افزایش وزن و هم‌چنین کاهش بیماری­‌های قلبی-عروقی و علاقه زیاد بیماران دیابتی به طعم شیرین و درحالی‌که شکر برای آن‌ها مضر است، جایگزینی برای مصرف شکر ‌معرفی ‌شده است. از جمله‌ این مواد، می­‌توان به شیرین‌کننده‌های مصنوعی از جمله ساخارین، آسپارتام و سوکرالوز اشاره کرد. ساخارین، در ابتدای تولید به محصول پرفروش جایگزین قند و شکر طبیعی تبدیل شد؛ اما بعد از چند سال و بررسی‌های محققین با ظن به این مسئله که آیا ساخارین عامل ایجاد تومور مغزی و سرطان مثانه در رت­‌های مورد آزمایش بود یا خیر، کم­کم جایگاه خود را در بازار فروش شیرین­‌کننده­‌های مصنوعی از دست داد. در این زمان، جایگزین دیگری به‌نام آسپارتام وارد بازار شد و گوی سبقت فروش را از ساخارین ربود.

 

 

 

 

مصوبه تولید و مصرف سوکرالوز توسط سازمان غذا و داروی آمریکا بعد از مورد آزمایش قرار دادن 110 حیوان و انسان، جهت بررسی امنیت زیستی به شرکت تولیدکننده آن اعطا شد؛ اما جالب ‌توجه است که بدانیم از میان 110 مورد مطالعه‌ انجام‌شده، تنها دو مورد از آن‌ها مربوط به نوع انسانی بوده و طولانی‌ترین مدت بررسی عوارض جانبی تنها به‌مدت چهارروز مورد پی‌گیری قرارگرفته است.

 

 

 

 

 

 

از آسپارتام می‌توان به‌عنوان اصلی­‌ترین عامل بروز این مشکلات و نیز اعتیاد در نوشابه­‌های رژیمی نام برد. آسپارتام به‌عنوان یک شیرین‌کننده‌ مصنوعی –که جایگزین شربت ذرت با فروکتوز بالا(high fructose corn syrup) در نوشابه­‌های رژیمی مورد مصرف است- مرکز پاداش را در مغز فعال می‌­کند.

 

 

 

 

 

 

دکتر مرکولاز(Dr.Mercolase) نیز همانند دکتر ترنر بیان می‌­کند که سوکرالوز به‌رغم این‌که از قند طبیعی تهیه می‌­شود، ولی یک قند مصنوعی خطرناک است؛ همانند آسپارتام و ساخارین کلرینه شده است و قطعاً دارای عوارض جانبی است.

 

 

 

 

 

تغییرات بر روی P–گلیکوپروتئین‌ها، به‌‌طور معمول بعد از استفاده از داروهای شیمی­‌درمانی، داروهای درمانی بیماری ایدز و هم‌چنین داروهایی که در مراقبت از بیماران قلبی مورد مصرف هستند، بروز می­‌کند. این اختلال بدین صورت است که به‌جای جذب در بدن مواد به درون روده پس‌ زده می­‌شوند و سیستم جذبی بدن دچار اختلال می‌شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

با اختلالی که آسپارتام در سیستم دوپامینی مغز افراد ایجاد می­‌کند و روند ترشح انتقال‌دهنده‌های عصبی را تغییر می­‌دهد. از این رو این ماده عملکردی همچون مواد مخدر که تاثیرات منفی بر روی مغز و عملکرد ترشخ دوپامین می‌گذارند، خواهد داشت.

 

 

 

 

 

 

 

 

تحقیقات نشان می‌دهد که مصرف­‌کنندگان اسپلندا حدود پنجاه‌درصد از باکتری‌­های مفید روده خود را از دست‌ داده‌اند. اسپلندا با بالا بردن سطح PH در دستگاه گوارش، سبب افزایش وزن می‌­شود و هم‌چنین با تأثیر بر سطح P-گلیکوپروتئین­‌های(p-glycoprotein) بدن، بدن را دچار اختلال می‌­کند.

 

 

 

 

 

 

 

 

قرمزی به‌همراه تاول و کهیر و پوسته‌پوسته شدن پوست، تنگی نفس، گرفتگی و آبریزش بینی، ایجاد لخته خونی در چشم به‌همراه اشک، نفخ و درد معده به همراه اسهال، تپش قلب، درد مفاصل و نیز گاهی افسردگی از علائم بالینی مصرف سوکرالوز خواهد بود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 بعد از آشکار شدن مضرات آسپارتام، این ماده نیز مانند ساخارین، با کاهش چشم­گیری در میان مصرف­‌کنندگانش مواجه شد. در این میان، جهت حفظ گروه مصرف­‌کنندگان شیرین‌کننده‌های مصنوعی، می‌­بایست گروه جدیدی از این شیرین­‌کننده‌­ها به بازار عرضه می‌شد. از این‌رو، بعد از آسپارتام ماده‌ای با نام سوکرالوز(Sucralose) و نام تجاری اسپلندا(Splenda) وارد بازار فروش شد.

 

 

 

 

 

 

 

 

در تحقیقات دیده ‌شده است که مصرف سوکرالوز سبب کاهش باکتری­‌های مفید روده­ای می‌­شود. بعد از مصرف دوازده هفت‌ه­ای سوکرالوز، روده­ موش‌­ها دچار کاهش 80-47 درصدی باکتری­‌های بی‌­هوازی شامل بیفیدوباکتریوم­‌ها و لاکتوباسیل‌­ها شده است و حتی بعد از قطع مصرف سوکرالوز، تعداد به حالت طبیعی بازگشت نکرده است.

 

 

 

 

 

 

 

سوکرالوز، یک شیرین­‌کننده مصنوعی با میزان کالری صفر است که حدود 700- 400 برابر شیرین‌­تر از شکر است. سوکرالوز از قند طبیعی (سوکروز) تهیه‌ شده است و در یک فرآیند چندمرحله‌ای، سه اتم اکسیژن-هیدروژن با سه اتم کلر جایگزین می­‌شود. سوکرالوز در سال 1976 در کالج کویین الیزابت(Qeen Elizabeth) توسط یک محقق بریتانیایی حین آزمودن یک ماده به‌طور اتفاقی کشف شد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سازمان غذا و داروی آمریکا، ادعا کرده است که حدود صد مطالعه بر روی اسپلندا انجام داده است؛ اما هیچ­گاه بیان نکرده که این صد مورد مطالعه تنها بر روی نمونه­‌های خرگوش بوده است. خرگوش­‌های مورد مطالعه، دچار کاهش گلبول­های قرمز خونی، کم­خونی، ناباروری در جنس مذکر با تداخل در تولید اسپرم، ایجاد ضایعات مغزی، مشکلات کلیوی، سقط­های جنینی و مرگ 23 درصدی در مقایسه با مرگ شش درصدی گروه کنترل‌شده‌اند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از نظر شیمیایی، سوکرالوز بیش‌تر مشابه سم ددت(DDT: dichloro diphenyl trichloro ethane) است، تا قند طبیعی سوکروز که از آن تهیه می­‌شود. در مرحله نخست، سوکرالوز از یک قند طبیعی به‌دست می­‌آید اما در یک واکنش پنج مرحل‌ه­ای، سه مولکول کلر به سوکروز اضافه ‌می‌­شود و در یک واکنش جایگزینی، مولکول شکر تبدیل به یک حد واسط فروکتو-گالاکتوز می‌­شود. 

 

 

 

 

 

 

 

 

جیمز ترنر(James Terner) رئیس گروه آموزشی ملی سلامت شهروندان مصرف­‌کننده اظهار داشته است که از تحقیقات اخیر محققین، موضوعات شک‌برانگیزی در رابطه با مصرف‌­کنندگان اسپلندا دیده‌ شده است.

 

 

 

 

 

 

 

 

آسپارتام که از دو اسیدآمینه (واحد سازنده‌ پروتئین) و یک متیل‌استر تشکیل‌ شده است، سیستم دوپامینی مغز را تحت تأثیر قرار می­دهد و میزان تولید دوپامین(Dopamine) را افزایش می‌دهد. دقیقاً این‌چنین اتفاقی در مصرف مواد الکلی و مخدر نیز برای مغز اتفاق می‌افتد.

 

 

 

آیا آسپارتام جایگزین مناسبی برای ساخارین بوده است؟

بعد از بررسی­‌های انجام­‌شده بر روی آسپارتام و انجام آزمایش‌­های متعدد، مضرات آسپارتام نیز منتشر شد. از میان مضرات معرفی‌شده­ آسپارتام می‌­توان به مشکلات گوارشی، دوبینی، افزایش ذخیره­ چربی، اضافه‌وزن و اعتیاد اشاره کرد. مسئله‌ای که شاید دغدغه­ افراد مصرف‌کننده‌ نوشابه‌های رژیمی حاوی آسپارتام ­باشد، این است که آیا واقعاً این نوع نوشیدنی­‌ها اعتیادآور است؟

چرا نوشابه­‌های رژیمی حاوی آسپارتام اعتیاد­آور است؟

بیش‌تر نوشیدنی­‌های رژیمی، از آب کربن‌دار (گازدار)، رنگ، آسپارتام، فسفریک‌اسید، پتاسیم، سیترات، سیتریک‌اسید، کافئین(Caffeine)[1] و طعم‌دهنده‌های طبیعی تشکیل‌شده است. این مجموعه مواد را می­‌توان به‌‌عنوان یک کوکتل شیمیایی (مخلوط مواد شیمیایی) که منجر به تغییرات شیمیایی در مغز و ایجاد مشکل در ارتباطات بین سلول‌های مغزی و متابولیسم پایه­ مغز می­‌شود، دانست. از آسپارتام می‌توان به‌عنوان اصلی­‌ترین عامل بروز این مشکلات و نیز اعتیاد در نوشابه­‌های رژیمی نام برد. آسپارتام به‌عنوان یک شیرین‌کننده‌ مصنوعی –که جایگزین شربت ذرت با فروکتوز بالا(high fructose corn syrup) در نوشابه­‌های رژیمی مورد مصرف است- مرکز پاداش را در مغز فعال می‌­کند.

زمانی که نوشیدنی و نوشابه­‌های حاوی آسپارتام مصرف ­شوند، انتقال‌دهنده‌های عصبی مغز دچار یک دست‌کاری می­‌شوند. مغز فریب می­‌خورد، هورمون ترشح می­‌کند و مرکز پاداشش را فعال می­‌کند؛ اما انرژی­ای دریافت نمی‌­کند. در این شرایط، مغز پیامی برای توقف هورمون نیز دریافت نمی­‌کند. با مصرف این نوع نوشیدنی­‌ها، بدن در یک سیکل معیوب دریافت ماده با طعم شیرین و عدم دریافت انرژی قرار می‌گیرد و تمایل و اشتهای بیش‌تری برای مصرف از خود نشان می‌­دهد؛ در نتیجه میزان بیش‌تری نوشابه یا بهتر است بگوییم آسپارتام را وارد بدن می­‌کند.

آسپارتام که از دو اسیدآمینه (واحد سازنده‌ پروتئین) و یک متیل‌استر تشکیل‌ شده است، سیستم دوپامینی مغز را تحت تأثیر قرار می­دهد و میزان تولید دوپامین[Dopamine)[2) را افزایش می‌دهد. دقیقاً این‌چنین اتفاقی در مصرف مواد الکلی و مخدر نیز برای مغز اتفاق می‌افتد. کافئینی که در نوشابه­‌ها نیز وجود دارد، در یک همکاری ساده با آسپارتام سبب بروز و ظهور رفتار­هایی می­شود که اغلب در افرادی که به مواد الکلی و مخدر اعتیاد دارند، دیده می‌شود.[3]،[4]،[5]  آیا با اختلالی که آسپارتام در سیستم دوپامینی مغز افراد ایجاد می­‌کند و روند ترشح انتقال‌دهنده‌های عصبی را تغییر می­‌دهد، بهتر نیست این ماده شیمیایی را جزو مواد مخدر دسته‌بندی کرد، تا شیرین‌کننده مصنوعی؟! بعد از انتشار مضرات آسپارتام، این ماده نیز مانند ساخارین، با کاهش چشم­گیری در میان مصرف­‌کنندگانش مواجه شد. در این میان، جهت حفظ گروه مصرف­‌کنندگان شیرین‌کننده‌های مصنوعی، می‌­بایست گروه جدیدی از این شیرین­‌کننده‌­ها به بازار عرضه می‌شد. از این‌رو، بعد از آسپارتام ماده‌ای با نام سوکرالوز(Sucralose) و نام تجاری اسپلندا(Splenda) وارد بازار فروش شد.

سوکرالوز:

سوکرالوز، یک شیرین­‌کننده مصنوعی با میزان کالری صفر است که حدود 700- 400 برابر شیرین‌­تر از شکر است. سوکرالوز از قند طبیعی (سوکروز) تهیه‌ شده است و در یک فرآیند چندمرحله‌ای، سه اتم اکسیژن-هیدروژن با سه اتم کلر جایگزین می­‌شود. سوکرالوز در سال 1976 در کالج کویین الیزابت(Qeen Elizabeth) توسط یک محقق بریتانیایی حین آزمودن یک ماده به‌طور اتفاقی کشف شد؛ در آمریکا در سال 1999 به‌عنوان یک شیرین‌کننده مصنوعی معرفی‌ شد و امروزه یکی از پرطرف‌دارترین آن‌هاست. اسپلندا، محصولی است که پایه اصلی آن سوکرالوز است. سوکرالوز فاقد کالری است؛ اما اسپلندا به‌دلیل وجود کربوهیدرات­‌هایی مانند دکستروز و مالتودکسترین حدود 36/3 کالری انرژی به ازای مصرف هر گرم از این ماده تولید می­‌کند؛ اما چون این میزان انرژی زیر پنج کالری است، طبق مقررات سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA:Food and Drug administartion of America) به‌طور تقریبی میزان انرژی آزاد شده از آن صفر در نظر گرفته می­‌شود و برچسب کالری صفر(Zero calorie) را به خود اختصاص می­‌دهد[6].

 انحصار تولید محصول اسپلندا در دست دو کمپانی جانسون(Johnson & Johnson)، تیت و لایل(Tate & Lyle) است. در سال 2015 علامت تجاری اسپلندا در آمریکا به شرکت گروه محصولات غذایی هارتلند(Heartland Food Products Group) واگذار شد.  اگرچه تصویب سوکرالوز در آمریکا در سال 1998 صورت گرفت و معرفی آن در سال 1999 بوده است، اما سوکرالوز یا همان اسپلندا از رقیب خود آسپارتام پیشی گرفته است و حدود 62 درصد از بازار شیرین‌کننده‌ها را به خود اختصاص داد.[7]،[8] سوکرالوز در سال 1998 توسط سازمان غذا و داروی آمریکا در جدول شیرین‌­کننده­‌ها و مصارف خوراکی، پخت‌وپز، نوشیدنی­‌های غیرالکلی، آدامس‌ها و آب‌میوه‌­ها و تهیه ژلاتین قرار گرفت[9].

مصوبه تولید و مصرف سوکرالوز توسط سازمان غذا و داروی آمریکا بعد از مورد آزمایش قرار دادن 110 حیوان و انسان، جهت بررسی امنیت زیستی به شرکت تولیدکننده آن اعطا شد؛ اما جالب ‌توجه است که بدانیم از میان 110 مورد مطالعه‌ انجام‌شده، تنها دو مورد از آن‌ها مربوط به نوع انسانی بوده و طولانی‌ترین مدت بررسی عوارض جانبی تنها به‌مدت چهارروز مورد پی‌گیری قرارگرفته است. در سال 2006 فقط شش مورد آزمایش برای یافتن مضرات اسپلندا انجام شد و فقط نتایج دو آزمایش که مجموعاً 36 نفر در آن شرکت داده‌ شده بودند، جهت تأیید و تصویب اسپلندا منتشر شد. از سویی، تنها موضوع مورد مطالعه در این بررسی­‌ها میزان پوسیدگی دندان بعد از مصرف اسپلندا بوده است. قطعاً نمی­توان نتیجه حاصل از بررسی 36 نفر را به‌ کل جمعیت تعمیم داد.

سازمان غذا و داروی آمریکا، ادعا کرده است که حدود صد مطالعه بر روی اسپلندا انجام داده است؛ اما هیچ­گاه بیان نکرده که این صد مورد مطالعه تنها بر روی نمونه­‌های خرگوش بوده است. خرگوش­‌های مورد مطالعه، دچار کاهش گلبول­های قرمز خونی، کم­خونی، ناباروری در جنس مذکر با تداخل در تولید اسپرم، ایجاد ضایعات مغزی، مشکلات کلیوی، سقط­های جنینی و مرگ 23 درصدی در مقایسه با مرگ شش درصدی گروه کنترل‌شده‌اند.[10]

آیا سوکرالوز برای بدن انسان نیز مضر است؟

این باور که تهیه و خرید محصولات حاوی شیرین‌کننده‌های مصنوعی جهت کاهش وزن کمک‌کننده است، یک رؤیای غیرقابل تحقق است. در حقیقت، این مواد رژیمی می‌­توانند در فرآیند­های بیوشیمیایی بدن اختلال ایجاد کرده و توان بدن در تنظیم تأمین میزان کالری مورد نیازش را بر هم بزنند. این مسئله امر ثابت‌ شده‌ای است، که مصرف مواد رژیمی احتمال چاقی را دو برابر می­‌کند. در دهه­‌های گذشته، مطالعات نشان داده‌ است که شیرین­‌کننده‌­های مصنوعی نه‌‌تنها اشتها را تحریک می‌­کنند و سبب افزایش میل به خوردن کربوهیدرات­‌ها می‌­شوند، بلکه محرک ذخیره چربی و افزایش وزن نیز می‌­شوند.

از نظر شیمیایی، سوکرالوز بیش‌تر مشابه سم ددت(DDT: dichloro diphenyl trichloro ethane)[11] است، تا قند طبیعی سوکروز که از آن تهیه می­‌شود[12]. در مرحله نخست، سوکرالوز از یک قند طبیعی به‌دست می­‌آید اما در یک واکنش پنج مرحل‌ه­ای، سه مولکول کلر به سوکروز اضافه ‌می‌­شود و در یک واکنش جایگزینی، مولکول شکر تبدیل به یک حد واسط فروکتو-گالاکتوز می‌­شود. [13]

ترکیب حد واسط فروکتو-گالاکتوز در طبیعت یافت نمی‌­شود؛ در نتیجه بدن نیز توانایی ورود ماده در فرآیند سوخت‌وساز را ندارد؛ این اتفاق از نظر تولیدکنندگان سوکرالوز به‌‌عنوان یک نتیجه مثبت تلقی شده؛ زیرا این آرایش جدید و منحصربه‌فرد به‌دلیل عدم ورود به چرخه­ سوخت‌وساز، در بدن کالری­ تولید نخواهد کرد؛ ترکیب­‌های حد واسط دارای رادیکال­‌های آزاد هستند. در صورت جذب این مواد در لوله گوارش و ورود به سلول­‌های بدن می­‌توانند بر روی ژن­‌های موجود اثر کرده و ژن‌ها را دچار جهش کنند و یا حتی سلول­‌ها را تبدیل به فرم سرطانی کرده و فرد را دچار بیماری سرطان کنند.

با توجه به نتایج به‌دست ‌آمده از آزمایش­‌های صورت‌گرفته بر روی حیوانات، جذب پانزده‌درصدی سوکرالوز در سیستم گوارش و سلول­‌های چربی گزارش ‌شده است. اگر فرد دارای سیستم گوارش کارآمدی نیز باشد، میزان جذب، افزایش ‌یافته و فرد با ریسک بالاتری از عوارض جانبی مواجه خواهد شد. با این حساب، می­توان سوکرالوز را یک ترکیب سرطان‌زا به‌شمار آورد تا یک شیرین‌­کننده­ مصنوعی. جیمز ترنر(James Terner) رئیس گروه آموزشی ملی سلامت شهروندان مصرف­‌کننده اظهار داشته است که از تحقیقات اخیر محققین، موضوعات شک‌برانگیزی در رابطه با مصرف‌­کنندگان اسپلندا دیده‌ شده است.

او بیان می‌­کند که مصرف­‌کنندگان اسپلندا حدود پنجاه‌درصد از باکتری‌­های مفید روده خود را از دست‌ داده‌اند. اسپلندا با بالا بردن سطح PH در دستگاه گوارش، سبب افزایش وزن می‌­شود و هم‌چنین با تأثیر بر سطح P-گلیکوپروتئین­‌های(p-glycoprotein)[14] بدن، بدن را دچار اختلال می‌­کند. تغییرات بر روی P–گلیکوپروتئین‌ها، به‌‌طور معمول بعد از استفاده از داروهای شیمی­‌درمانی، داروهای درمانی بیماری ایدز و هم‌چنین داروهایی که در مراقبت از بیماران قلبی مورد مصرف هستند، بروز می­‌کند. این اختلال بدین صورت است که به‌جای جذب در بدن مواد به درون روده پس‌ زده می­‌شوند و سیستم جذبی بدن دچار اختلال می‌شود.[15] لذا از دیدگاه ترنر، مصرف اسپلندا یک تهدید بزرگ برای انسان است.

از سوی دیگر، دکتر مرکولاز(Dr.Mercolase) نیز همانند دکتر ترنر بیان می‌­کند که سوکرالوز به‌رغم این‌که از قند طبیعی تهیه می‌­شود، ولی یک قند مصنوعی خطرناک است؛ همانند آسپارتام و ساخارین کلرینه شده است و قطعاً دارای عوارض جانبی است.[16] شیرین‌کننده‌ مصنوعی سوکرالوز، یک ترکیب فعال است که اثرات بیولوژیکی آن توسط پروفسور سوزان شیفمن(Susan Schiffman) و دکتر کریستینا روتر(Cristina Rother) به‌صورت خلاصه در مجله‌ سم‌شناسی و سلامت محیط(Toxicology and Environmental Health) منتشر شد.

برخی از تأثیرات بیولوژیکی سوکرالوز که توسط پروفسور شیفمن و دکتر روتر گردآوری‌ شده است، بدین شرح است.

• مصرف سوکرالوز سبب تغییر در میزان ترشح انسولین[17]، تغییر مقدار قند خون و تغییر میزان پپتید­های شبه گلوکاگون[18] در بدن می‌شود. میزان ترشح هورمون­ انسولین می‌­تواند قند خون را کنترل کند. پپتیدهای شبه گلوکاگون نیز به‌نوبه‌ خود بر میزان ترشح انسولین تأثیر می‌گذارند. در نتیجه، با تغییر بر روی هر یک، ‌میزان قند خون مورد تأثیر قرار می­‌گیرد. این مسئله می‌­تواند برای افراد مبتلا به دیابت خطرناک باشد.

  
  

• مواد حاصل از سوخت‌وساز سوکرالوز در روده و دستگاه گوارش فاقد هویت و پروفایل ایمنی هستند؛ در نتیجه ممکن است در افراد ایجاد بیماری­‌های خود ایمنی کند.

  
  

• در تحقیقات دیده ‌شده است که مصرف سوکرالوز سبب کاهش باکتری­‌های مفید روده­ای می‌­شود. بعد از مصرف دوازده هفت‌ه­ای سوکرالوز، روده­ موش‌­ها دچار کاهش 80-47 درصدی باکتری­‌های بی‌­هوازی شامل بیفیدوباکتریوم­‌ها و لاکتوباسیل‌­ها شده است و حتی بعد از قطع مصرف سوکرالوز، تعداد به حالت طبیعی بازگشت نکرده است.[19]

یافته‌های آسیب‌شناسی سلولی از دستگاه گوارش، ترشح لنفوسیت­‌ها[20] به سلول‌های پوششی روده را که در حالت عادی رخ نمی­‌دهد، نشان داده است، زخم در سلول­‌های پوششی روده نیز مشاهده ‌شده است. این دو محقق، شواهد علمی به‌دست ‌آمده را از آزمایش­‌هایی گزارش کرده‌­اند که اکثر این تأثیرات بیولوژیکی در غلظتی که سازمان بهداشت جهانی برای استفاده از سوکرالوز (پنج میلی‌گرم به‌ازای کیلوگرم وزن بدن) در صنایع غذایی مجاز دانسته است، ایجاد شده بود. در مجموع، اطلاعات علمی گردآوری‌شده در این بازنگری، بر خصوصیاتی از سوکرالوز تأکید دارد که با بسیاری از ترکیبات ارگانوکلرین دیگر نظیر داروهای ارگانوکلرین، حشره‌کش‌ها -مانند ددت- و مواد شیمیایی صنعتی مشترک است.[21]

علائم بالینی مصرف اسپلندا و سوکرالوز در اعضای مختلف بدن

قرمزی به‌همراه تاول و کهیر و پوسته‌پوسته شدن پوست، تنگی نفس، گرفتگی و آبریزش بینی، ایجاد لخته خونی در چشم به‌همراه اشک، نفخ و درد معده به همراه اسهال، تپش قلب، درد مفاصل و نیز گاهی افسردگی از علائم بالینی مصرف سوکرالوز خواهد بود.[22] باید به این نکته توجه کرد که شاید به‌دلیل تفاوت در میزان مقاومت سطوح ایمنی بدن افراد ممکن است این علائم با شدت کم‌تر یا بیش‌تری در افراد مشاهده شود؛ اما نباید به‌دلیل شباهت این علائم با سایر بیمار­ی­‌های عمومی، بعد از مصرف سوکرالوز از کنار این علائم به‌راحتی عبور کرد. شیرین‌­کننده‌­های مصنوعی دیگری نیز با نام‌های آسه سولفام پتاسیم و کلسیم(Acesulfame)، نئوتام(neotame) و آلیتام(Alitame) تولید شده‌اند و در کنار سه شیرین‌کننده معروف تولیدشده مورد مصرف قرار می‌گیرند؛ اما این‌که چرا هنوز به معروفیت ساخارین، آسپارتام و سوکرالوز وارد بازار فروش نشده‌­اند، مشخص نیست.

همان‌طور که در این گزارش عنوان ‌شده است، شیرین­‌کننده‌­های مصنوعی از ساخارین تا سوکرالوز هرکدام در یک دوره زمانی به‌عنوان برترین برند در بازار شیرین‌کننده‌ها به مصرف­‌کنندگان ارائه ‌شده‌اند. چه عاملی موجب شده است که در هر دوره زمانی تقریباً بعد از یک دوره مصرف چندساله آن‌ها را از بازار مصرف حذف کرده­‌اند و نمونه جدیدی را به بازار ارائه کرده‌اند؟! مگر نه این‌که هرکدام از این مواد پیش از تولید انبوه مورد بررسی محققین سازمان غذا و داروی آمریکا قرارگرفته است و پس از انجام آزمایش‌های پیشرفته، مجوز تولید به آن اعطا شده است؟! آیا چیزی جز دریافت سود­های پنهانی حاصل از فروش این شیرین‌کننده‌ها از سوی مقامات ذی‌ربط می­تواند دلیلی بر این ادعا باشد؟ آیا نمی‌توان نفوذ افرادی چون دونالد رامزفلد، وزیر دفاع اسبق آمریکا، حمایت‌کننده تولید آسپارتام و صاحب‌‌امتیاز تولید این ماده را نقطه تاریکی در تولید این سم شیمیایی دانست؟![23] با این تفاسیر و حواشی، باید در انتظار ورود شیرین­‌کننده­‌های مصنوعی جدیدی جهت ارائه به بازار فروش و بازاریابی­‌های جدیدی از سوی شرکت­‌های تولیدکننده‌ی این شیرین­‌کننده‌­ها باشیم.